لیلا خدابنده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر، گروه معماری، شوشتر، ایران،
خسرو افضلی - هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر

معماری همیشه و در همه حال تابع اصول و ضوابط معین و شناخته شده ای است و پیوندی استوار ، ثابت و ناگسستنی با فرهنگ، الگوهای رفتاری و ارزش های جامعه دارد به همین دلیل است که سبک هایمعماری هر دوره، انعکاسی از فرهنگ و هنر آن دوره محسوب می شود، هم چنان که تغییرات در معماری با تغییراتی که در سایر عرصه های زندگی به وقوع می پیوندد متناسب است و این تغییرات لازمه معماریپویا و زنده است تا بتواند نیازهای جدید انسان را پاسخگو باشد.هر سبک جدید معماری بر اصول، روشها و سنت های سبک های پیشین استوار است و به همین علت است که بین سبک های گوناگون معماری درگذشته رابطه های محکم وجود دارد به طوری که مرزبندی در بین آنها دشوار به نظر می رسد . آنچه در ورودی مهم است تأثیری است که این فضا می تواند بر محیط کالبدی اطراف خود داشته باشد ..ورودی در مسکن مفاهیم بسیاری را به دنبال خواهد داشت .مسائلی از قبیل :نحوه دسترسی، تأثیر در نمای شهری، زیبایی، امنیت، حریم، آسایش اقلیمی، آرامش محیطی، دید، دعوت کنندگی و مسئله مهمفرهنگ که تأثیرگذار و تأثیرپذیر در مفهوم ورودی در طراحی مسکن و محیط مسکونی مطلوب است . لذا هدف، طراحی ورودی یک بنا به عنوان پیش فضا با در نظر داشتن تمام مفاهیم بالا برای دستیابی بهمعنای مطلوبیت است. لذا می توان گفت در نهایت روش تحقیق در این تهیه این گزارشپژوهشی، روشی (تحلیلی –توصیفی ) است. این مقاله به بازخوانی فضاهای ورودی مسکونی ایران قدیم و بررسی نقشآن به عنوان فضایی نیمه خصوصی بر هویت معماری ایران از نظر فرمی و عملکردی ، می پردازد . از این رهگذر ابتدا به شناخت ریشه های این فضا به لحاظ معنایی و نماد شناسی پرداخته می شود و همچنین تاریخچه پیدایش فضای ورودی در معماری ایران و بالاخص معماری خانه پرداخته می شود و در مرحله بعد اهمیت این فضا به عنوان فضایی نیمه خصوصی تشریح می شود و در پایان چند مورد از ورودی های خانه های قدیمی در اقلیم گرم و سرد بررسی و تحلیل می شود

ورودی، خانه های قدیمی ، عملکرد ، سنت ، هویت