ارتقاء حس تعلق به مکان مبتنی بربازشناسی هویت معماری بومی مازندران

معماری بومی هرمنطقه شامل مجموعه ای ازشاخصه های است که ازمعماری مناطق دیگر آن را متمایز می کند تاثیرات فرهنگ و آداب و رسوم تاثیر پذیری ازشرایط آب وهوایی استفاده ازمصالح بوم آورد را میتوان ازویژگیهای معماری بومی هرمنطقه برشمرد که بروجود هماهنگی تفاوت هایی بین آنها به چشم می خورد سطوح شیب دار تراس واره ها و استراتژی تهویه طبیعی ازطریق جداره ها و معماری کوشک برونگرا را میتوان هویت معماری بومی منطقه مازندران دانست توجه به هریک ازآنها درطراحی بناهای این منطقه میتواند عاملی جهت ارتقا حس تعلق ساکنان آن به مکان باشد داشتن خاطرات و پس زمینههای ذهنی مشابه درافراد میتواند دلیلی براین مدعا باشد درنتیجه این امر میتوان شاهد بروز رفتارها و روابط سالم اجتماعی حضور پذیری افراد درجامعه و تعاملات اجتماعی پایدار بین آنها بود عدم توجه به مقولات فوق عامل بروز حس بی هویتی درافراد میشود که نتیجه آن بروز ناهنجاریهای رفتاری جامعه ای ناسالم و فرد گرا میشود دراین پژوهش به بررسی نقش عناصرشاخص معماری بومی مازندران به عنوان عناصر هویتی برارتقا حس تعلق افراد به مکان پرداخته میشود نوع تحقیق حاضر ازجنبه هدف بنیادی کابردی می باشد و ازنظر ماهیت درمجموعه پژوهشهای توصیفی پیمایشی قرارمیگیرد

Keywords:

معماری بومی , هویت معماری بومی , حس تعلق , حضورپذیری , تعاملات اجتماعی