مهدی سهرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کردستان، سنندج،ایران
سارا سلیمانی - استادیار دانشکده هنر و معماری، دانشگاه کردستان، سنندج،ایران

امروزه با افزایش روز افزون جمعیت جهان، استفاده کردن از منابع سوختی فسیلی، به مراتب بیشتر از قبل شده است. وابستگی شدید جوامع صنعتی به منابع انرژی، به ویزه سوخت های نفتی و بکارگیری و مصرف بی رویه آنها سبب شده است که این منابع در قرن های متمادی در زیر لایه های زیرین زمین تشکیل شده تخلیه گردد. انرژی های فسیلی مانند نفت و زغال سنگ پایان پذیر و تجدیدناپذیرند، اما انرزی های نو یا جانشین از جمله باد و اب و خورشید چنین نیستند. بازگشت به مفهوم پایداری، بازگشت به استفاده از منابع و انرژی های تجدید پذیر است که امروزه در مجالس و کنفرانس ها بیشتر هویدا می کند. بهبود کیفیت معماری در طراحی پایدار در راستای نیل به یک هدف صورت می گیرد، و آن هم آسایش است. آنچه در این نوع معماری مورد توجه قرار می گیرد آن است که تمامی عوامل دخیل در آسایش مرتبط با هم و به صورت یک سیستم واحد در نظر گرفته می شود و نیز آنچه زیرمجموعه آسایش در معنای عام قرار می گیرد به عدم استفاده از انرزی های تجدید ناپذیر بستگی دارد که عامل اصلی ناهنجاری های سلامتی اخیر شده است. برای آنکه بتوانیم ابعاد منابع تجدیدپذیر را در سکونت گاه های خرد بررسی کنیم، ملزوم به شناخت معیارها و شاخصه های آن داریم که در مقاله حاضر با روش تحلیلی و توصیفی وبر پایه اطلاعات میدانی، به بررسی آنها می پردازیم تا در جهت ارتقا و بازنگری استفاده مسکن از منابع تجدید پذیر گام مهمی برداشته شود.

مسکن، انرژی، انرژی تجدید پذیر