محمدرضا احمدنیا - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

امروزه با رشد ناموزون شهرها و هجوم مهاجرت های لجام گسیخته و افزایش جمعیت برخی از شهرهای میانی و بزرگمعضلات و مشکلات بسیاری نیز برای ساکنین این شهرها بوجود آمده است . یکی از مسائل و دغدغه های برنامه ریزان و طراحانشهری دستیابی به یک شهر پایدار بوده که ساکنین آن از کیفیت بالای زندگی محیطی برخوردار باشند. برای نیل به این هدف اقداماتفراوانی از سوی کارشناسان و متخصصان و مهندسان شهرسازی در جهان شکل گرفته که این تحقیق نیز در همین راستا و برایسنجش کیفیت زندگی در مراکز شهری شهرهای میانی که دارای تراکم جمعیتی ، فعالیتی و کاربری بالایی نسبت به سایر نقاط شهرمی باشند صورت گرفته است. روش تحقیق پژوهش حاضر در قسمت چارچوب نظری از تحلیل داده های اسنادی استفاده شده است وبر مطالعات کتابخانه ای استوار است که با بررسی گسترده ادبیات موضوع در سطح جهانی، تلاشی در زمینه شناخت تعاریف، ابعاد وشاخص های سنجش کیفیت زندگی شهری صورت گرفته است.در پایان مقاله ضمن ارائه یک مدل تحلیلی و مفهومی نتیجه گرفته شده است که برای ارتقائ کیفیت محیط زندگی توجه بهدو شاخص مهم ابعاد ذهنی و ابعاد عینی مورد نظر بوده و ارائه راهکار و بررسی ها در رسیدن به اقدامات و راهبردهای برشمرده شده درحقیقت مراحل اولیه حرکت به سمت ایجاد یک شهر پایدار از حیث داشتن کیفیت محیط مناسب به معنای واقعی کلمه می باشد.

کیفیت زندگی، شاخص های ذهنی و عینی ، مرکز شهر، شهرهای میانی