رشید یوسفی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشکده جغرافیا ،دانشگاه تهران
مهدی احساس خواه - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین ،دانشکده جغرافیا،دانشگاه تهران
نبی مراد پور - دانشجوی کارشناسی جغرافیا وبرنامه ریزی شهری،دانشکده جغرافیا،دانشگاه تهران
لیلا گراوند - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری برنامه ریزی مسکن،دانشگاه محقق اردبیلی

تمرکز بالای مردم در مناطق کوچک رفاه اقتصادی، اجتماعی و محیطی را مورد تهدید قرار می دهد و جمعیت در حال رشدبر روی این سیستم فشار می آورد و اگر این خطر به طور مناسب مدیریت نشود در بلند مدت پایداری و شرایط مطلوب شهررا به خطر می اندازد. روی آوردن به موضوع کیفیت زندگی در شهرها ضروری است وهمین طور بهداشت، رفاه،مدنظر قرارگیرندتا معظلات شهر ها حل شوند. زیست پذیری ،یک مفهوم کلی است که با تعدادی از مفاهیم واصطلاحات دیگر مانندپایداری ،کیفیت زندگی وکیفیت مکان واجتماع های سالم درارتباط است.سکونتگاه زیست پذیر را به عنوان مکان مناسببرای کار وزندگی تعریف نموده اند.زیست پذیری به معنای توان وقابلیت یک مکان برای تامین نیاز های زیستی ساکنان اعماز مادی وغیر مادی درجهت ارتقای کیفیت زندگی وایجاد بستر شکوفایی توانمندی های عموم شهروندان می باشد. روشپژوهش توصیفی تحلیلی بوده و داده ها بصورت کتابخانه ای جمع آوری شده است. در این مقاله ابتدا به بررسی مختصرمفاهیم وشاخص های کیفیت زندگی شهری پرداخته می شود و سپس وجه اشتراک بین کیفیت زندگی وزیست پذیری بیانمی شوند. نتایج این پژوهش نشان میدهد که شاخص های کیفیت زندگی به طوروسیعی با زیست پذیری و اصول مربوط بهآن در ارتباط می باشند وشاخص های زیست پذیری در جهت ارتقاء کیفیت زندگی شهری حرکت می کند.

کیفیت زندگی ،شاخص های کیفیت زندگی، زیست پذیری ،شاخص های زیست پذیری