مصطفی نوری - دانشجوی دکتری تخصصی حقوق محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

بیش از یک دهه از هشدارهای مربوط به در پیش بودن بحران آب در منطقه و ایران می گذرد. هشدارهای که جدی گرفتهنشد تا جائیکه بحران آب واقع گردید و دیگر راهی برای پیشگیری نیست و تلاش برای مقابله با پیامدهای حاصل در دستورکار قرار گرفت. تلاشی هایی که آثار زیانبار را از بین نخواهد برد و فقط اندکی از آنها را تعدیل خواهد کرد. در این گذار آنچهمشهود است غفلت دست اندرکاران و پیشنهاد دهندگان برنامه های مربوط به مدیریت آب، از مهمترین پدیده ای در شرفوقوع در امر مدیریت منابع آبی است. هشداری که اگر جدی گرفته نشود و از همین امروز برای پیشگیری از گسترش آنتدبیر و عمل نگردد آثار زیانباری که ایجاد خواهد کرد به مراتب زیانبارتر از کم آبی است. مطالعات و پژوهش ها نشان میدهد که آلودگی آب و خاک دو عنصر کاملا مرتبط اند. در شرایطی که کم آبی فراگیر می شود اگر میزان آلاینده های خاک وهوا کاهش پیدا نکند آلودگی افزایش چشمگیر می یابد و اندک بارانی که می بارد و اندک آبی که در چرخه قرار می گیردآلوده خواهد شد و از حیز انتفاع خارج خواهد شد. جنگل ها و مراتع در پالایش آب نقش بسیار موثری دارند لازم است به گونهای برنامه ریزی شود که کارآمدی این دو عنصر اساسی توسعه پایدار در زمینه پالایندگی آلودگی ها به ویژه آلودگی آب ارتقاءیابد. ضمن آنکه در چنین اوضاعی تمام ارکان جامعه، مردم و سازمان های مردم نهاد وظیفه ای گران در راستای مقابله بحرانجدید پیش رو خواخند داشت. اما وظیفه قانونگزاران مضاعف است.مطالعات و پژوهش ها حکایت از وجود خلاء قانونی در این زمینه دارد پس ضروری است با وضع قانونی مدبرانه، پیشگرانهبا رویکرد انگیزشی و تشویقی شرایط به گونه ای مدیریت شود که حرکتی نظام مند و قانونمند به منظور پیشگیری و مقابلهبا پدیده ناگوار پیش رو آغاز و استمرار یابد.

بحران آب، مدیریت منابع آبی، آلاینده های خاک، پالایش آب، جنگل ها و مراتع