تبیین رویکرد ارزشگرایی در برنامه ریزی شهری با تأکید بر محلات نابسامان امروز و فردای شهری

آنچه که شهرسازی و معماری دوره گذشته را از شهرسازی و معماری معاصر به معنای عام آن جدا و متمایز می کند و آنچه که باعث سربلندی، شهرت، ماندگاری و پایداری و کسب احترام برای شهرسازی و معمای گذشته شده، ارزش هاینهفته در آن است که مبتنی بر دانایی است و آنچه که در شهرسازی و معماری معاصر توانسته خود را بنمایاند و هم ارزش نمونه های مشابه گذشته خود نشان دهد، بهره گیری از دانایی و مبتنی بر ارزش ها بوده است. شرط پایداری و تداوم: دانایی است چه دانش باشد، چه معاری و چه ادبیات. آنچه مبتنی بر دانایی باشد، پویا و پایدار است: چرا که به ارزش ها احترام می گذارد و در جهت تکامل و تعالی حرکت می کند. ارزشگرایی در برنامه ریزی شهری به دنبال تثبیت (سنت پذیری) وضع موجود ، تعدیل (سنت سازی) یا بهبود وضع موجود ، تغییر (سنت شکنی) یا ایجاد شرایط مطلوب برمبنای ارزش مداری ، ارزش گذاری و ارزش آفرینی در تکامل روندی از عقل ، دانایی ، فرهنگ ، شهر و تمدن است. حرکت از تفکر پروژه- محوری به سمت اجتماع- محوری در برنامه ریزی شهری نیازمند رویکردی است که با اصول محله های شهر و برنامه ریزی محله مبنا تطابق داشته باشد و به این نگاه رسید که دارایی ها زمانی در توسعه محله یا بیشترین کارایی را خواهد داشت که منطبق با ارزش های موجود، بیدار کننده ارزش های نهان و منفعل جامعه، امانت دار ارزش های مورد استفاده، مراقبت از کاستی و نابودی آنها و هوشیار در تبدیل این ارزش ها به همدیگر و یا به ثروت های ارزشمند باشد. از این رو رویکرد ارزشگرایی در برنامه ریزی شهری می تواند راهگشا برای تضمین مسیر برنامه ریزی شده برای توسعه محله ای و ساماندهی و توانمندسازی محلات نابسامان باشد.

Keywords:

دانایی , توسعه محله ای , رویکرد ارزشگرایی , محلات نابسامان , برنامه ریزی شهری