سیدمحمدمهدی حسینی کیا - کارشناس ارشد معماری منظر
اکبر اسدی - رئیس و عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی واحد همدان

نبود تکیه گاه هستی شناختی و اعتقادی به عنوان پشتوانه، انسان و محیط زندگی او را در عصر نوگرایی دچار تزلزل در هویت نموده است. کم رنگ شدن هرآنچه که روزگاری پاینده و جاودان شمرده می شد، و ترقی و توسعه بر پایه شکاکیتی بی سرانجام، دستیابی به هویتی اصیل و پایدار را دشوار نموده است. انکار بنیادهای راستین انسانی، معرفتی و اخلاقی، بی آنکه جایگزینی متقن برایش بیان شود، شهر امروزین را در مسیر از خود بیگانگی، برای دست یابی به شهر فردا رها ساخته است. در نگاهی زیربنایی، هویت شهر فردا ماحصل نگرش پسینی یا پیشینی انسان به هویت خویش، بویزه در حوزه زیبایی شناسی است. سیر استکمالی جوامع و شهرها در چهار وجه متمایز: تکامل در ابزار، تکامل در روابط، تکامل در علم و آگاهی و تکامل در تحقق معنای انسانی، و توفیق نسبی شهر فردا در سه وجه نخست، بی حضور عامل چهارم، به سیری قهقرایی می انجامد. مفهوم زیبایی به عنوان یکی از ارکان انسانی هویت شهر فردا، در فرهنگ اسلامی متناظر مفهوم وجود و مراتب وجود و خالق وجود تبیین می شود. در این پژوهش بر مبنای این اصل، به دور از دیدگاه حصری و یک جانبه، در یک بستر مجرد نظری، به تحلیل هویت زیبایی در شهر فردا به شیوه «از مفهوم به مصداق» پرداخته خواهد شد. نتایج برآمده این دیدگاه قادر است پشتوانه محکمی برای دستیابی به هویتی جامع و مانع، با جهت گیری از زیبایی شناسی ماهیتی به سمت زیبایی شناسی وجودی شهر فردا باشد.

شهرفردا، هویت وجودی، زیبایی شناسی، رویکرد پسینی، رویکرد پیشینی