مطالعه تطبیقی شاخص های حکمروایی خوب شهری در کلان شهر های ایران

روند سریع گسترش کلان شهرهای ایران بدون پیشبینی و استقرار ترتیبات نهادی و قانونی لازمبرای کنترل و هدایت توسعه و ارائه خدمات متناسب در کل منطقه موجب بروز مشکلات و چالشهای محتوایی متعدد، همچون گسترش سکونتگاه های غیر رسمی، تخریب محیط زیست، از بین رفتناراضی مرغوب باغی و کشاورزی، آلودگی آب و خاک و هوا، ناکارایی شبکه حمل ونقل و غیره شدهاست . پرسشی که مطرح است، این است که چگونه می توان براین چالش ها غلبه کرد؟ حل اینچالش ها نیازمند الگو های جدیدی است که بتوان از همه ظرفیت های جامعه در بخش های دولتی،خصوصی و مدنی استفاده کرد تا تولید و ارائه خدمات عمومی را حداکثر کرد. الگوی حکمروایی میتواند نظریه ای جدید در پاسخگویی به انتظارات و مسولیتهای جدید باشد؛ الگویی که می تواند راهبرون رفت از وضعیت فعلی و روشی برای ارائه خدمات عمومی بهتر باشد . در این پژوهش با بررسیوضعیت شاخص های مشارکت، شفافیت, مسولیت و پاسخگویی، قانون مندی به عنوان ابعاد اصلیحکمروایی خوب شهری منابع و محدودیتهایی تحقق آن در کلان شهرهای تبریز، اصفهان و مشهدمورد بررسی قرار خواهد گرفت. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و بهره گیری از کتب و مقاله های علمی و با استفاده از روش فراتحلیل ((Meta Analysis)، به شناسایی منابع و محدودیت هایی تحقق حکمروایی شهری در کلان شهرهای تبریز، تهران، مشهد می پردازد. به طور کلی بررسی وضعیت مدیریت شهری در کلان شهر های ایران (تهران، مشهد، اصفهان، شیرازو...) نشان می دهد که این شهر ها هنوز با معیارهای حکمروائی خوب فاصله دارند.

Keywords:

حکمروایی خوب شهری , کلان شهر , مشهد , اصفهان , تبریز