پیمان کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه پیام نور بیجار

یکی از مهمترین روشهای برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به عنوان هسته اصلی برنامه ریزی شهری و مهمترین روشاعمال سیاستهای آن است.اولین و مهمترین نظریه در کاربری اراضی ممانعت از توسعه شهر در معرض خطر است. پس ازآغازروند مدرنیزاسیون شهری در ایران توسعه شهری تا اندازه ای و حدودی با کاربری اراضی شهری ملازم و همراه بودهاست.به نحوی که می توان گفت این ملازمت شهر و کاربری اراضی یکی از مهمترین و موثرترین عوامل در شکل گیری نظامکالبدی-فضایی شهرها و حومه ها محسوب می شود و در عین حال عوارض مختلف و متنوعی به بار آورده است .در واقعمحل استقرار این فعالیتها و بررسی چند وجهی تاثیرات آن د ر ابعاد مختلف شهرها باعث شده تا مسا له ای بسیار بغرنج پیشروی برنامه ریزان کاربری اراضی در مناطق شهری قرار گیرد .در رابطه با حل این مشکل گروهی از صاحب نظران معتقدند کهمیتوان با اعمال دیدگاه فرایند محور به موضوع کاربری اراضی شهری تا حدودی به ثمر بخشی امر برنامه ریزی خوشبینبود.به این ترتیب شرایط مختلف امنیتی در حوزه های سلامت و مسائل زیست محیطی به دقت و به طور مستمر تحت نظارتقرار داشته و در ازائ آن ابزارهای جدید برای برطرف کردن مشکلات احتمالی اعمال خواهد شد.نوع و نحوه بکارگیری زمیندر ساختار شهری را بطور عام کاربری زمین شهری می نامند که در این میان یکی از وظایف طرحهای شهری مشخص کردننوع کاربری زمین برای استفاده در زمینه های گوناگون مورد نیاز زندگی شهری در محدوده قانونی شهرها برآورد میشود (سعید نیا 1383 ص 13). لذا می توان گفت که نحوه ی استفاده از زمین و کارکردی که به آن تعلق می گیرد را کاربری زمینمی گویند. موضوع کاربری زمین یعنی نحوه ی استفاده،تخصیص،توزیع و حفاظت از زمین،همواره ازمحورهای اساسی توسعه ی شهری بوده است،.مراد از کاربری زمین،انواع فعالیت های انسان بر روی زمین است.

مکان یابی اراضی شهری، مسکن مهر، مشاغل آلاینده و مزاحم شهری، درصد سهم سرانه،تصفیه خانه، شهرستان سرپل ذهاب