مقایسه برخی از روش های م ورد استفاده در کاهش اثرات افلاتوکسین بر روی شاخص های تولیدی جوجه های گوشتی

در این بررسی تعداد 750 قطعه جوجه گوشتی یک روزه جنس نر به پنج گروه 150 قطعه ای و هر گروه به سه زیرگروه 50 قطعه ای تقسیم شدند. از پنج گروه آزمایشی، یک گروه به عنوان شاهد مثبت انتخاب شده و با جیره فاقد افلاتوکسین تغذیه گردید. در جیره غذایی چهار گروه دیگر به میزان یک میلی گرم در کیلوگرم (0/0001 درصد) افلاتوکسین B1 اضافه شد. در سه گروه از گروه های تغذیه شده با جیره حاوی افلاتوکسین، به ترتیب فقط یکی از ترکیبات مهارکننده افلاتوکسین شامل زئولیت طبیعی به میزان 0/75 درصد، ساکارومیسس سوریسیه به میزان 0/5 درصد و یا بی سولفیت سدیم به میزان 1 درصد به جیره غذایی اضافه گردید. جوجه های هر گروه از روز اول تا پایان 21 روزگی با جیره های آغازی و از 22 تا 49 روزگی با جیره های پایانی واجد ترکیب شیمیایی ت قریباً یکسان تغذیه شدند. در پایان سنین 21، 42 و 49 روزگی شاخصهای تولیدی شامل میانگین وزن بدن، مقدار مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، میزان افزایش وزن و درصد مرگ و میر برای هر گروه تعیین گردید. نتایج به دست آمده در پایان آزمایش حاکی از ان بودند که بین گروه تغذیه شده با جیره فاقد افلاتوکسین با هر چهار گروه دریافت کننده جیره های حاوی افلاتوکسین، صرف نظر از حضور یا عدم حضور ترکیبات مهارکننده افلاتوکسین، از نظر میانگین وزن بدن، میان غذای خورده شده و میزان افزایش وزن اختلاف آماری بسیار معنی داری وجود داشت. (p<0/01) به طوری که گروه دریافت کننده جیره فاقد افلاتوکسین، دارای وزن بدن بیشتر و مصرف غذای کمتری بود. از نظر میانگین ضریب تبدیل غذایی، گروه تغذیه شده با جیره فاقد افلاتوکسین، دارای وزن بیشتر و مصرف غذای کمتر بود. از نظر میانگین ضریب تبدیل غذایی، گروه تغذیه شده با جیره فاقد افلاتوکسین دارای بهترین ضریب تبدیل غذایی بوده، اختلاف آن فقط با ضریب تبدیل غذایی گروه تغذیه شده با جیره حاوی افلاتوکسین و ساکارومیسس از نظر آماری معنی دار نبود. در مقایسه بین چهار گروه تغذیه شده با جیره های آلوده به افلاتوکسین نیز گروه تغذیه شده با جیره حاوی افلاتوکسین همراه با ساکارومیسس، دارای بالاترین وزن بدن، بیشترین میزان افزایش وزن، کمترین درصد تلفات و بهترین ضریب تبدیل غذایی بود.

Keywords:

جوجه های گوشتی , افلاتوکسین , زئولیت , ساکارومیسس سرویسیه , بی سولفیت سدیم