رفتار تغذیه ای در خرگوش متعاقب تزریقات داخل بطن مغزی هیستامین و آنتاگونیست های (H(1 و (H(2 آن

Publish Year: 1381
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 537

This Paper With 6 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JVR-57-1_002

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1394

Abstract:

هدف: بررسی نقش مرکزی هیستامین و گیرنده های (H(1 و (H(2 آن در تنظیم رفتار تغذیه ای خرگوش. طرح: مطالعه تجربی. حیوانات: سی و شش سرخرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن بین 3-2/5 کیلوگرم. روش: قرار دادن کانول استانلیس راهنما از جنس فلز زنگ نزن به شماره 23 در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال شاهد، هیستامین (75 میکروگرم). کلرفنیرامین (آتناگونیست (H(1 150 میکروگرم) و سایمتیدین (آنتاگونیست (150, H(2 میکروگرم) از طریق کانون راهنما به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت رفتار تغذیه ای در وعده اول غذا شامل: مدت زمان نهفته تا شروع اخذ غذا، تعداد و مدت زمان خوردن پلت های غذایی و اندازه گیری مقادیر اخذ غذا در فواصل زمانی مشخص پس از تزریق. تجزیه و تحلیل آماری: تجزیه واریانس یکطرفه، با اندازه گیری مکرر و آزمون دانکن. نتایج: مدت زمان نهفته تا شروع اخذ غذا پس از تزریق هیستامین و کلرفنیرامین به ترتیب افزایش و کاهش یافت و پیش تزریق کلرفنیرامین و نه سایمتیدین اثر هیستامین را مهار کرد. تعداد و مدت زمان مصرف پلت ها در وعده اول غذا با تزریق هیستامین کاهش و با تزریق به تنهایی کلرفنیرامین افزایش یافت. پیش درمانی با کلرفنیرامین از اثر تضعیفی هیستامین جلوگیری کرد. در سرعت غذا خوردن تفاوت معنی داری ایجاد نشد. تزریق هیستامین، مقدار اخذ غذا را در ساعت اول و دوم پس از ساعت اول پس از تزریق شد و پیش د رمانی با آن اثر تضعیفی هیستامین را در ساعات اول پس از تزریق مهار کرد. تزریق به تنهایی سایمتیدین اثری نداشت. ا خذ غذای جمعی در چهار ساعت پس از تزریق هیستامین کاهش یافت. در اخذ غذای 24 ساعت تغییر معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می توان اظهار نمود که هیستامین مغزی یک نقش تضعیفی مرکزی در تنظیم رفتار تغذیه ای دارد که از طریق گیرنده های (H(1 و نه (H(2 مرکزی آن میانجیگری می شود. استفاده از آنتی هیستامین های (H(1 و نه (H(2 مرکزی آن میانجیگری می شود. استفاده از انتی هیستامین های (H(1 نفود کننده از سد خونی- م غزی در درمان برخی از حالات بی اشتهایی قابل توصیه می باشد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1381)، دوره 57، شماره 1، 18-13.

Authors

اسماعیل تمدنفرد

گروه آموزشی فیزیولوژی و حیوانات آزمایشگاهی دانشکده دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

وهاب باباپور

گروه آموزشی فیزیولوژی، فارماکولوژی و سم شناسی دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تهران، تهران، ایران