بررسی اپیدمیولوژیک بیماری پریودنتال در سگهای ارجاعی به بیمارستان دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران

Publish Year: 1384
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 529

This Paper With 6 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JVR-60-1_001

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1394

Abstract:

هدف: تعیین نسبت بیماری پریودنتال و التهاب لثه و ارتباط آن با عوامل فرضی در سگهای ارجاعی به بیمارستان دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران در فاصله سالهای 1380-1379. طرح: گزارش موارد (Case series). حیوانات: تعداد 300 قلاده سگ. روش: انتخاب سگهای دارای سن بیش از شش ماه، ثبت مشخصات شامل: سن، جیره غذایی، میزان استخوان در جیره، نحوه قرار گیری فکها و پس از آن معاینه ناحیه دهان و گروه بندی حیوانات به سه دسته سالم، درای التهاب لثه و مبتلا به التهاب پریودنشیوم بر اساس میزان رسوب جرم دندانی، اندازه گیری عمق شیارلثه، میزان لق شدگی دندان و تعداد دندانهای افتاده و از بین رفته. تجزیه و تحلیل آماری: محاسبه فراوانی نسبی بر حسب درصد و انجام آزمون آماری مربع کای برای سنجش ارتباط تمامی متغیرهای مستقل این تحقیق با وضعیت سلامتی لثه. نتایج: میزان فراوان التهاب پریودنشیوم و بیماری پریودنتال به ترتیب 24 درصد و 12 درصد بود. جنس و نحوه قرار گرفتن فکها با شدت بیماری پریودنتال ارتباط معنی دار نداشت. در نژادهای کوچکتر (التهاب لثه 32/8 درصد و بیماری پریودنتال 24/8 درصد) میزان وقوع بیماری با سگهای بزرگ دارای (التهاب لثه 19/2 درصد و بیماری پریودنتال 0/9 درصد) اختلاف معنی دار بود. همراه با افزایش سن احتمالاً استعداد ابتلا به بیماری افزایش پیدا می کند. به طوریکه در این مطالعه هیچیک از حیوانات بالای 5 سال دارای لثه سالم (التهاب لثه 47/6 درصد و بیماری پریودنتال 52/4 درصد) نبودند. در سگهایی که از جیره واجد استخوان استفاده می گردند 79/9 درصد دارای لثه سالم بودند. میزان رسوب جرم دندانی و افزایش عمق شیار لثه در چهارمین دندان پیش آسیا و اولین دندان آسیای فک بالا بیشتر بود و دندانهای پیش بیشتر در اثر پیشرفت بیماری دچار لق شدگی و از دست رفتن شده بودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اثبات نمود که اولاً بیماری پریودنتال یکی از بیماریهای شایع سگهای ارجاعی به درمانگاه دامهای کوچک (36 درصد) را تشکیل می دهد. با توجه به عوامل تأثیر گذارنده باید نسبت به رعایت اصول بهداشتی محوطه دهان و اضافه کردن استخوان به جیره سگهای نژاد کوچکتر همت گمارد. و لازم به ذکر است که رسنین بالاتر از 5 سال با توجه به افزایش استعداد ابتلا به بیماری اهمیت معاینات ناحیه دهان بیشتر خواهد شد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1384)، دوره 60، شماره 1، 6-1.

Authors

شهرام جمشیدی

گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران

سعید بکایی

گروه بهداشت و کنترل مواد غذایی دانشکده دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران

حسن برکتین

گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران

رکسانا ابراهیم قرقانی

دانش آموخته دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران