علیرضا خسروی - مرکز تحقیقات قارچ شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران
محمدحسن بزرگمهری فرد - گروه آموزشی علوم درمانگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران
رامک یحیی رعیت - مرکز تحقیقات قارچ شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران
حجت الله شکری - مرکز تحقیقات قارچ شناسی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران

در این مطالعه نمونه های بدست آمده از 263 قطعه طیور مشکوک به آسپرژیلوزیس تحت آزمایش های میکروسکوپی مستقیم، کشت و هیستوپاتولوژی قرار گرفتند. از این تعداد، 185 قطعه (85/3 درصد)، 23 قطعه (79/3 درصد) و 12 قطعه (70/6 درصد) به ترتیب مبتلا به آسپرژیلوزیس ریوی، چشمی و پوستی بودند. فراوانترین گونه های آسپرژیلوس جدا شده شامل آسپرژیلوس فومیگاتوس (70/4 درصد) و سپس آسپرژیلوس فلاووس (22/7 درصد)، آسپرژیلوس نیجر (3/6 درصد)، اسپرژیلوس ترئوس (2/3 دصد9 و اسپرژیلوس استوس (0/9 درصد) بودند. بیشترین موارد بیماری مربوط به ماکیان (85 درصد) می باشد. در قناری آسپرژیلوس فلاووس بیشترین گونه بیماریزا شناخته شد (61/5 درصد). آسپرژیلوزیس ریوی در جوجه های جوان (96/1 درصد) بیش از پرندگان بالغ مشاهده گردید (p<0/001)، در حالی که در بالغین، آسپرژیلوزیس پوستی و چشمی بیشترین اشکال بیماری را نشان داد (p<0/05). با توجه به فراوانی بالای گونههای مختلف آسپرژیلوس، به ویژه آسپرژیلوس فویمگاتوس و اسپرژیلوس فلاووس در محیط و به خصوص مواد غذایی آلوده، باید روشهایی را برای پیشگیری از رشد و تکثیر این عوامل مهم بیماریزا در صنعت طیور طراحی نمود.

آسپرژیلوزیس، اسپرژیلوس، طیور