تأثیر تجویز دو دوره متفاوت درمان با سیدر روی میزان آبستنی تلقیح دوم گاوهای شیری واکل

واکلی یک سندروم محسوب می شود که علل مختلفی در بروز آن نقش دارند. عدم کارآیی بافت لوتئال یک علت شناخته شده در مرگ رویان محسوب می شود. در این مطالعه تأثیر تجویز سیدر در دوپریود مختلف در گاوهای واکل روی نرخ آبستنی در تلقیح متعاقب درمان (تلقیح دوم) و نیز نرخ آبستنی مجموع دو تلقیح اول و دوم بررسی گردید. گاوهای واکل شکم اول تا پنجم پس از زایش در طرح که حداقل سه و حداکثر شش تلقیح ناموفق داشته اند به صورت تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. گاوها پس از مشاهده فحلی طبیعی و تلقیح در زمان منساب در یکی از سه گروه زیر قرار گرفتند: گروه اول (40 راس): شامل گاوهای واکلی بود که سیدر را طی روزهای 9-5 پس از تلقیح دریافت کردند (روز صفر= روز تلقیح). گروه دوم (36 راس): گاوهای واکلی بودند که سیدر را طی روزهای 19-5 پس از تلقیح دریافت کردند. گروه سوم (شاهد =40 راس): شامل گاوهای واکلی بود که پس از تلقیح هیچ درمانی را دریافت نکردند. تشخیص آبستنی از طریق توشه رکتال به فاصله حدود 45 روز پس از تلقیح انجام گرفت. نرخ آبستنی گروه های مختلف تحت مطالعه در تلقیح دوم (تلقیح متعاقب سیدرگذاری) و مجموع دو تلقیح در گروه B, A و C بترتیب: 61/7، 42/9، 21/4 و 82/5، 66/7، 45 درصد محاسبه شد که از لحاظ آماری اختلاف معنی دار تنها بین گروه A با C در هر سه حالت فوق دیده شد (p<0/05).تأثیر معنادار در بهبود میزان آبستنی تنها در پریود کوتاه مدت تجویز پروژسترون دیده شد.

Keywords:

گو , واکلی , پروژسترون , میزان آبستنی