رضا مسعودی - واحد علوم و تحقیقات، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران، تهران- ایران
آرمین توحیدی - گروه علوم دامی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج- ایران
سعید زین الدینی - گروه علوم دامی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، کرج- ایران
سمیرا حسن پورباشی - گروه علوم دامی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد- ایران

هدف: هدف این مطالعه بررسی نرخ آبستنی و بره زایی به دنبال دورههای درمانی متفاوت پروژسترون، هورمون eCG و همچنین تلقیح مصنوعی به دو روش لاپاراسکوپی و ترانس واژینال در میش های نژاد زل بود. روش کار: 180 رأس میش 3 تا 4 ساله از نژاد زل با میانگین وزنی 45/5±2/5kg در این آزمایش استفاده شدند. میش ها به صورت تصادفی در سه گروه مساوی 60 تایی قرار داده شدند. میش های هر یک از گروه آزمایشی برای مدت 10 (گروه الف)، (گروه ب) و 14 (گروه ج) روز سیدرگذاری شدند. همزمان با سیدر برداری، میش های هر گروه در 3 زیرگروه 20 تایی قرار داده شده و به ترتیب به هر زیرگروه صفر (کنترل)، 400 و 500 واحد eCG تزریق شد. 54 ساعت بعد از سیدربرداری، میش های هر 3 زیرگروه به دوزیر گروه 10 تایی تقسیم و یک گروه به روش لاپاراسکوپی و گروه دیگر به روش ترانس واژینال تلقیح مصنوعی شدند. نتایج: نتایج نشان داد که تزریق هورمون eCG همزمان با برداشت سیدر در هر 3 گروه آزمایشی باعث افزایش نرخ آبستنی می گردد، اما تنها در 2 گروه آزمایش الف و ب (10 و 12 روز سیدرگذاری) تعداد میش های فحل را افزایش داد. تلقیح مصنوعی به روش لاپاراسکوپی نسبت به ترانس واژینال باعث افزایش درصد آبستنی و نرخ بره زایی شد. نتیجهگیری نهایی: تزریق 500 واحد ه ورمون eCG همزمان با برداشت سیدر و تلقیح مصنوعی به روش لاپاراسکوپی بهترین راندمان آبستنی و بره زایی را در میش های نزاد زل نشان داد.

درصد آبستنی، لاپاراسکوپی، میش زل