مطالعه آلودگی تخم توکسوکاراکانیس (آسکاریدیدا: آسکاریدیده) در سگ و خاک پارک های عمومی شهرستان پیرانشهر (استان آذربایجان غربی)

Publish Year: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 731

This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JVR-69-4_006

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1394

Abstract:

زمینه مطالعه: توکسوکاراکانیس یکی از شایع ترین انگل های کرمی روده باریک سگ و از عوامل مطرح در بروز بیماری مشترک بین انسان و دام است. تخم های این نماتود از طریق مدفوع دفع و خاک را آلوده می کند. هدف: هدف از تحقیق حاضر مطالعه آلودگی توکسوکارکانیس بر اساس آزمایش مدفوع سگ ها و خاک پارک های عمومی مناطق مختلف شهرستان پیرانشهر بود. روش کار: در مطالعه حاضر از فروردین 91 الی اسفند 91، 150 نمونه مدفوع و 150 نمونه خاک به صورت تصادفی از سطح شهرستان پیرانشهر جمع آوری شد. برای شناور سازی نمونه های مورد نظر از روش کلیتون- لین استفاده شد. نتایج: میانگین آلودگی در سگ های تحت مطالعه 31/3% و در خاک 8% بود. آلودگی در سگ ولگرد 32/14% در سگ گله 25/7% و در سگ نگهبان 33/89% تعیین شد. آلودگی در سگ های کمتر از یکسال (54/54%) اختلاف معنی داری با سگ های بالغ (24/44%) داشت (p<0/05). درصد آلودگی انگلی در سگ های نر (28/46%) بیشتر از سگ های ماده (25%) بود (p<0/05). بالاترین فراوانی آلودگی در سگ های تحت مطالعه در فصل بهار (42/1%) و کمترین میزان آن در فصل پاییز (24/32%) بود (p<0/05). میانگین تعداد تخم شمارش شده در گرم مدفوع (E.P.G)؛98/37 ±2195/7 و در خاک 3/6 ±5 بود. میانگین E.P.G در سگ های نگهبان، گله و ولگرد اختلاف معنی دار داشت 0p<0/05). از 150 نمونه خاک، 12 (8%) نمونه آلوده به تخم توکسوکاراکانیس بودند. بیشترین آلودگی خاک با تخم توکسوکاراکانیس در نمونه های خاک اطراف کشتارگاه (16%، 3/6 ±5=E.P.G.) ثبت شد (p<0/05). بالاترین میزان آلودگی خاک به تخم توکسوکاراکانیس در فصل بهار (13/15%) بود و فراوانی آلودگی با سایر فصول اختلاف معنی داری داشت (P<0/05). نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه بیانگر حضور آلودگی انگل توکسوکاراکانیس در سگ ها و خاک مناطق مختلف شهرستان پیرانشهر بود که از نظر بهداشت عمومی در منطقه می تواند نگران کننده باشد.

Authors

محمد یخچالی

گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه، ارومیه- ایران

ایوب ابن آدم نژاد

دامپزشک عمومی بخش خصوصی پیرانشهر، پیرانشهر- ایران