هویت ایرانی و سیمای شهرهای جدید

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] سیمای شهر، به مثابه پدیده ای عینی - ذهنی که ادراک ما از محیط شهر را ممکن می سازد در برنامه ریزی و طراحی شهرهای جدید در ایران به کلی فراموش شده است . میل فزاینده برنامه ریزان شهری به پیش بینی مکانهایی سهل الوصول برای استقرار متقاضیان مسکن در شهرها بزرگ از یک سو و فقدان دانش و هنر معماری منظر در آموزش های آکادمیک و فعالیت های حرفه ای ایران از سوی دیگر باعث شده تا شهرهای جدید به خوابگاههای بزرگی بدل شوند که نظم و اقتدار مجریان در سیمای آنها پیداست . لکن ساکنین این ساختمانها، انتظار زندگی در شهر را دارند. شهری که با خاطره های جمعی و فردی آنها از مفهوم شهر و هویت تاریخی آنها نسبت داشته باشد . گرایش خام برنامه ریزان شهری به نظم بخشیدن به مصالح، طبقات و برخی ضوبط نما در ساختمانها، موجب شده تا منظر شهری به مقوله ای جزئی در حد ساماندهی بدنه خیابانها، آن هم بی بهره از معیارهای تاریخی و بومی زیبایی شناسی شهر ایران تقلیل یابد . این مقاله ضمن معرفی ابعاد اصلی ضروری برای توجه به سیمای شهری، نقش ان را در ایجاد هویت و آرامش ذهنی شهروندان مورد بررسی قرار می دهد.