نصراله مولائی هشجین - گروه جغرافیای انسانی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

گردشگری علاوه بر اشتغالزایی، درآمدزایی و ارتقاء سطح فرهنگی به منزله پلی قلمداد می گردد که انسان ها را با ویژگی های متنوع به یکدیگر ارتباط داده و موجبات استحکام پیوندهای اجتماعی افراد و جوامع را فراهم می آورد. با وجه به اهمیت جهانی گردشگری، بدون تردید گردشگری در کشور و در جامعه عشایر به علت وجود فعالیت ها و جاذبه های متنوع محیطی، چشم اندازهای زیبای جغرافیایی و میراث های عظیم تاریخی، اماکن زیارتی و سیاحتی و آثار هنری بدیع دارای جایگاه ویژه ای است که در اثر توجه بیشتر و فعال سازی گردشگری عشایری می تواند به یکی از کانون های بزرگ گردشگری در کشور ، منطقه و حتی جهان تبدیل شده و هزاران ایرانگرد و جهانگرد را به سوی خود بکشاند. در استان اردبیل بنا به موقعیت و ویژگی های محیطی و فرهنگی گردشگری عشایری با برخورداری از قلمرو دو ایل ایلسون - شاهسون و قره داغ و دو طایفه مستقل شاطرانلو و فولادلو با بیش از هفتاد و دو هزار نفر جمعیت که تقریبا چهار ماه از سال را در ارتفاعات سبلان، باغرو (بغروداغ) و بزغوش در قالب ییلاق و هفت ماه را در قشلاق های دشت حاصلخیز مغان ، ارشق، و خلخال و یک ماه نیز در بین راه (میان بند) استقرار می یابند از ظرفیت هایی مانند محیط طبیعی در قلمرو ایلی، فعالیت های دامداری ، صنایع دستی و سنت های عشایری برخوردار هستند. در این مقاله نگارنده با بهره گیری از نظریات ، تجربیات ، منابع و اطلاعات به بررسی ظرفیت ها و جاذبه های گردشگری عشایری در ایران با تاکید بر استان اردبیل پرداخته و موضوعاتی نظیر کوچ نشینی در ایران، مشخصات جغرافیایی قلمرو پراکنش عشایر استان اردبیل، قابلیت ها و جاذبه های گردشگری در مناطق عشایری استان اشاره داشته و در پایان به ارائه پیشنهادات و نتیجه گیری پرداخته شده است.

ظرفیت ها، جاذبه ها، گردشگری عشایری، ایران، استان اردبیل