زهرا ابراهیم زاده - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران

در جهان کنونی توسعه یکی از بزرگترین عوامل تغییر محیط زیست است و به تبع آن ساخت و ساز، باعث از بین رفتن زمینهای کشاورزی، فرسایش خاک، آلودگی محیط زیست و به مخاطره انداختن سلامتی و بهداشت مردم شده است و بر بحران انرژی نیز دامن زده است. برای نخستین بار در سال 1986 اصطلاح پایداری توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان" رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای مقابله با نیازهایشان " مطرح شد و هر روز بر ابعاد و دامنه آن افزوده می شود تا استراتژی های مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد. در این میان معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تأمین زندگی مطلوب انسان بوده اند. بدیهی است که زندگی،کار، تفریح، استراحت، همه و همه فعالیتهایی می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران، صورت میپذیرد و از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تأثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده معماران می باشد. در حال حاضر صرفه جویی و بهینه سازی مصرف انرژی وکاربرد انرژی های پایدار هیچ نقشی در فرهنگ ساختمان سازی کشور ما ندارد. برای چاره این مشکل، کشف رویکردهای نوین زیبایی شناختی، برای ایجاد دگرگونی و تحول در اذهان عمومی و جایگزینی الگوهای زیستی مبتنی بر تعادل، صرفه جویی و بهینه سازی مصرف و احترام به محیط طبیعی واجتماعی، به جای الگوهای منحط رایج کنونی امری ضروری است. در این مقاله سعی شده است باتوجه به پیشینه ای که ذکر شد با شناخت انرژی های تجدید پذیر مورد مصرف در ساختمانهای مسکونی و شناخت اصول و مسیر طراحی پایدار، به شیوه های کاربردی طراحی سبز با رویکرد استفاده از انرژی خورشید در تأمینآسایش فضاهای درونی خانه پرداخته شود. امید است گامی کوچک به سوی معماری پایدار باشد.

معماری پایدار ، معماری سبز ، انرژی خورشیدی ، اقلیم