نسترن پارسایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش مسکن، دانشگاه علم وصنعت، تهران، ایران،
رعنا سلیمانپور اصل نواسر - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش پایداری، دانشگاه علم وصنعت، تهران، ایران،

امروزه با افزایش جمعیت و روبرو شدن با معضلی چون کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمعهای مسکونی با تراکم بسیار بالا واداشته شده اند که این امر در بسیاری از مواقع سبب غفلت از کیفیت و زمینه ساز معضلات متعددی چون جرم و رفتار اجتماعی بیقاعده، آثار سو در روابط خانوادگی ، مشکلات جسمی و روحی استفاده کنندگان و... شده است. اما تاثیرات منفی این مجتمعهای مسکونی بر کودکان که عامل پیوند نسلهای گذشته و آینده درهر جامعهمحسوب میشوند، بسیار حائز اهمیت بوده و مورد بی توجهی قرار گرفته است. غافل از اینکه این بیتوجهی علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار باعث افزایش ناهنجاریهای اجتماعی میشودو میتواند صدمات جبرانناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. این در حالی است که مجموعه های مسکونی بایستی به لحاظ کالبدی تامین کننده بخش عمده ای از نیازهای کودکان و بسترساز رشد مناسب آنها باشند، چراکه سلامت و امنیت کودکان تضمین کننده پایداری اجتماعی خواهدبود. لذا دراین مقاله به روش توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و با توجه به اسناد و مدارک موجود، ضرورت واهمیت بهره گیری از فضاهای طراحی شده برای حضور با کیفیت کودکان درمجتمعهای مسکونی به منظور رشد خلاق مبتنی بر پایداری اجتماعی آنها مورد تاکید و بررسی قرارمیگیرد و در پایان برخی ازاصول و معیارهای طراحی فضاهای مجتمعهای مسکونی متناسب با نیازهای کودکان ارائه میشود. لذا هدف اصلی اهمیت دادن به فضای زندگی کودکان و حضور فیزیکی آنها و ارائه راهکارهایی در راستای طراحی و سازماندهی فضاهای معماری مطلوب و زیبا، متناسب با نیازهای کودکان به منظور ارتقاء پایداری اجتماعی در مجتمعهای زیستی در دوره معاصر و آینده میباشد.

مجتمع های مسکونی کودکان پایداری اجتماعی رشد خلاق