سعید امیری فر - کارشناس ارشد معماری،مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی واحد ۴ فرهنگ و هنر بابل،

امروزه، کیفیت و جذابیت عرصه های عمومی شهری به یکی از مهمترین خواسته های شهروندان و معیارهای سنجش کیفیت و سرزندگی شهرها مبدل گردیده است. در این میان، محدوده های پیاده به دلیل ویژگی های خود در ایجاد تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و نیز تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و به عنوان پهنه هایی چند عملکردی که طیف متنوعی از فعالیت ها را در بر می گیرند، از نقش اساسی برخوردارند. با توجه به اینکه عابرمداری و فضاهای عابرمدار عامل اساسی در جهت ایجاد فضاهای ماندگار شهری، ایجاد هویت و معنادار شدن محیط زندگی انسان و افزایش مشارکت و تعامل اجتماعی در فضاهای عمومی شهری می باشد؛ انگیزه ای مضاعف در جهت توجه به این کیفیت در فضاهای شهری را باعث می گردد. بنابراین نیاز به محدوده های پیاده در فضاهای عمومی شهری در عصر حاضر احساس می گردد. با بررسی مبانی نظری و تجارب دیگر کشورها در دستیابی به مرکز شهرهای موفق، اولویت بخشی به تردد پیاده و دوچرخه آشکار می گردد. در این راستا ایجاد محورهای پیاده از نخستین اقدامات عملی در باز زنده سازی مراکز تاریخی و هویت بخشی شهرها بوده است و حداقل سه دهه است که در شهرهای مختلف جهان تجربه می شود و آثار مثبت فراوانی در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی به دنبال داشته است.در این مقاله اصول عابرمداری به عنوان یکی از کیفیات مهم فضاهای شهری درایجاد یک محور پیاده مورد توجه قرارگرفته است.روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز آن با استفاده از روش کتابخانه ای جمع آوری شده است. نتایجحاصل از این تحقیق نشان میدهد که ایجاد محور های پیاده در شهرها علاوه بر تقویت حس تعلق استفاده کنندگان و هویت بخشی به شهرها باعث رونق کسب و کار وسرزندگی و نشاط ساکنین نیز میگردد.

محدوده پیاده،عابرمداری،هویت شهری،فضاهای شهری