ایمن رها - کارشناس ارشد معماری محقق و عضو باشگاه پژوهشگران جوان واحد تهران مرکزی

با ورود به عصر جدید و رشد اکوتوریسم ، در مواجهه با واقعیت تکان دهنده ای که بر اساس استفاده بی رویه و نادرست از طبیعت و ساخت و سازهای رو به رشد آسیب رسان به آن به وقوع پیوسته قرار می گیریم و این برنامه ریزی های گسترده و آینده نگرانه ای را می طلبد که علاوه بر مصرف بهینه از طبیعت در جهت حفظ آن برای نسلهای اتی گام برداریم. همانطوری که این نعمت های گوهرنشان از گذشته های دور به ما به امانت رسیده اند ما نیز باید حفاظت در امانت کرده و آن را برای آیندگان احیا سازیم یکی از شگفت انگیزترین اعجاز طبیعت که نقش عمده ای در حفاظت از آبزیان ، گیاهان و انسان ها ایفا می کند تالابها و دریاچه های طبیعی هستند اکوسیستم های طبیعی با کارکردهای منحصر به فرد خود برای پایداری کره زمین اهمیت بسزایی دارند تا جایی که جهان در سال 1971 برای حفاظت جهانی از تالابها کنوانسیون رامسر را به امضا رساند در این میان معماران با هدف ارتقا کیفیت پتانسیل های بالقوه زیست محیطی و با توجه به نیازهای انسانی روش های گوناگونی برای مدیریت پایدار اکوسیستم ها اتخاذ می کنند و حفاظت از آنها و بهبود کیفیت آنها را در درجه اول طراحی های خود قرار می دهند تا با کمترین آسیب رسانی به آن بیشترین بازدهی را از پتانسیل های محیطی به عمل آورند دریاچه ارومیه با توجه به ارزش های اکولوژیک و پتانسیل های بالقوه گردشگری و درمانی با چشم اندازهای منحصر به فرد لزوم بازنگری به این منطقه را ضرورت می بخشد این دریاچه به دلیل ارزش های اکولوژیکی فراوان جزء تالابهای بین المللی ثبت شده در کنوانسیون رامسر می باشد و از لحاظ زیستگاهی برای پرندگان مهاجر حائز اهمیت ملی و بین المللی است و حفاظت از آن به عنوان یک هدف اصلی و ضروری اجتناب ناپذیر است برای بهره وری پایدار از تالاب و به کار گیری پتانسیل های آن باید توان اکولوژیکی منطقه و ظرفیت کاربری ها مورد توجه و قیاس قرار گیرد در این مقاله برآنیم تا علاوه بر ارائه پتانسیل های بالقوه دریاچه با نگرشی نو به محیط زیست طبیعی و ارائه الگوی مدیریت پایدار زیست بوم های تالابی ، بهره وری پایدار و اکوسیستم و نقش آن در اکوتوریسم و ارائه راهکارهای معمارانه آن بحث کنیم.

حفاظت، تالاب، مدیریت پایدار، اکوسیستم، اکوتوریسم، پارک ملی دریاچه ارومیه