مهران علی الحسابی - دکترای شهرسازی استادیار دانشگاه علم و صنعت ایران
منیر مهدوی مرتضوی - کارشناس عمران و دانشجوی کارشناسی ارشد بازسازی پس از سانحه، دانشکده معماری دانشگاه شهید بهشتی
سمیرا پرگر - دانشجوی کارشناسی ارشد بازسازی پس از سانجه دانشکده معماری دانشگاه شهید بهشتی

کشور ما به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی، اقلیمی و مکانی در معرض سوانح بیشماری است که هر ساله قربانیان متعددی می گیرد و به احتمال زیاد در آینده نیز با چنین سوانح اجتناب ناپذیری روبرو خواهیم شد زلزله های کوچک و نیمه مخرب معمولا کمتر توجه عامه را به خود جلب می کند در حالی که اهمیت مطالعه و بررسی این قبیل زلزله ها در شناسایی و بازسازی مساکن روستایی کمتر از مطالعه زلزله های مهیب و مخرب نمی باشد گرچه مقاوم سازی و رعایت قوانین ساخت و ساز شرط لازم جهت تضمین پایداری در برابر خسارات و تلفات سوانح طبیعی است اما در بازسازی هایی که اغلب بدون شناخت عوامل موثر بر معماری بومی کالبد روستایی (جغرافیا - اجتماع - اقتصاد و فرهنگ) و نیز در تضاد با نظان معیشتی روستاهای آسیب دیده صورت گرفته بارها شاهد ترک ساختمان های بازسازی شده و ساخت مجدد توسط ساکنین با مصالح و معماری بومی در راستای پاسخگویی به نیازهایشان بوده ایم با علم به این مهم تحقیق حاضر به روش توصیفی - تحلیلی و با رویکرد طبیعی و میدانی و استفاده از روش مشاهده و مصاحبه عمیق با ساکنان محلی و مطالعات کتابخانه ای سعی بران دارد تا به بیان وضع موجود روستای خرو واقع در خراسان رضوی پس از زلزله سال 1390 و بررسی ویژگی های خانه های روستایی پرداخته و با یافتن زبان الگو بر پایه معماری بومی طراحی شهری و الگوی واحد همسایگی را تدوین نماید. شایان ذکر است بهره گیری از ارزش های نهفته مساکن روستایی خرو در طرح الگوی مناسب و در انطباق با محیط طبیعی و ارزش های فرهنگی روستاییان و به طور کلی اهداف توسعه پایدار در کنار رعایت ضوابط ساخت می تواند موثر و مورد پذیرش واقع گردد.

مسکن روستایی، زلزله، بازسازی، معماری بومی، توسعه پایدار