کلان شهر تهران از منظر پایداری آب شهری

توسعه پایدار ، به گونه ای که در سال 1987 توسط Brundtland در گزارش خود با عنوان آینده مشترک ما ، معرفی شده است سه عنصر اجتماع، اقتصاد و محیط زیست را مورد توجه قرار می دهد و بر حفظ حقوق نسل آینده تاکید می کند. از زمان طرح این مفهوم تاکنون تلاشهای زیادی در جهت عملباتی کردن مفهوم پایداری در مسایل مرتبط با زندگی بشر صورت گرفته است. در این مقاله نیز برای تعیین پایداری یک شهر از منظر سیستم آب شهری، شاخصی تعریف شده است که از نگاشت فازی شش معیار به شرح زیر به دست می‌آید : فنی، زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی، استقلال و همزیستی. این شاخص به صورت فازی به سه بازه غیر پایدار، نیمه پایدار و پایدار تقسیم بندی شده است . برای کمی کردن هریک از معیارهای مزبور که یک بعد از ابعاد پایداری سیستم مورد مطالعه را از منظر آب شهری مورد توجه قرار می دهد، شاخص جداگانه ای در نظر گرفته شده است. پایداری سیستم آب شهر تهران به عنوان مطالعه موردی توسط معیارهای فوق مورد سنجش قرار گرفته و مشاهده شد شاخص پایداری آب در این شهر از حالت پایدار در دهه 1330 از اواخر دهه 40 سیر نزولی گرفته و از اواخر دهه 50 به حالت نیمه پایدار رسیده است

Keywords:

تهران , آب شهری , توسعه پایدار , استنتاج فازی