شیرین محرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد بندرعباس
سمانه صفری پور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد بندرعباس

ما به مرگ انسان ها در هنگام بروزحوادث طبیعی عادت کرده ایم و اکنون وقت آن رسیده که بیاموزیم چگونه انسان ها را در شرایط بحرانی زنده نگه داریم. متاسفانه در چند دهه اخیر میزان حوادث طبیعی و خسارات ناشی از آن در کشور ما روندی رو به رشد داشته ، اما می توان با برخی علوم از جمله علم شهرسازی و معماری به مقابله آن پرداخت. امروزه یکی از مشکلات عمده اغلب کلان شهرهای ایران کمبود فضای باز است به طوری که کمتر تناسبی میان فضاهای ساخته شده و فضاهای باز قابل استفاده در زمان وقوع بحران وجود دارد. تراکم زیاد جمعیت و بافت متراکم شهری تا حد زیادی امدادرسانی را در زمان وقوع حادثه با مشکل روبرو می سازد بنابراین شایسته است تدابیری جهت جلوگیری از کاهش فضای باز به منظور کاستن از مخاطرات بلایای طبیعی اندیشیده شود.هدف از این مقاله بررسی میزان فضای باز موجود در بندرعباس و پاسخ به این سوال ها که آیا نحوه قرارگیری و توزیع این مکان ها در زمان وقوع بحران مناسب است؟ آیا شاخص مطلوبیت در نواحی مورد مطالعه رعایت شده است؟ و در نهایت اینکه آیا بین فضا های باز مفید (با رویکرد مدیریت بحران) و فضای ساخته شده ی محدوده های مورد مطالعه تعادل وجود دارد؟روش تحلیلی این مقاله مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی و اطلاعات مورد نیاز آن با استفاده از روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است . نتایج به دست آمده حاکی از آن است که،میزان فضاهای باز بندرعباس مطلوب نبوده و نحوه ی پراکندگی آن در سطح شهر مناسب نمی باشد.

فضای باز، مدیریت بحران ، بندرعباس