شهره شادابی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات همدان،
نسرین جلیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات همدان،

یکی از مشکلات زندگی شهری امروزی ، سر سپردگی بیش از حد به حرکت سواره و در نتیجه غفلت از حرکت پیاده و ساماندهی فضاهای آن می باشد . پیاده روی یکی از پایدار ترین روش های حمل و نقل بوده و می تواند از جنبه های مختلف کالبدی ، اجتماعی ، زیست محیطی ، فرهنگی ، اقتصادی و سیاسی سبب توسعه پایدار شهر ها گردد. طرح جامع عابر پیاده به شبکه راههای عابر پیاده در هماهنگی با پارک ها و ایجاد خیابان های سبز هویت داده و همچنین سیاست های مخصوص وابسته به جابجایی عابر پیاده را توسعه می دهد. یک محیط شهری که مشوق و تسهیل کننده ی پیاده روی است و از سلامتی و سرزنده بودن و ایمنی شهروندان شهر پشتیبانی می کند و با کاهش وابستگی به اتومبیل ، استفاده از حمل و نقل عمومی را تشویق و افزایش داده و از تداخل سواره و پیاده جلوگیری می نمایید . هوای تمیز ، گسترش فضای سبز عمومی و گردشگری را به شهر وعده می دهد . و مدعی آن است که یک چنین جامعه ایخالق فرصتهایی برای تعاملات اجتماعی غیر رسمی شهروندان خود و شهری قابل معاشرت و پرجنب و جوش و در نهایت منجر به شهری پایدار می گردد. هدف از تهیه این اسناد بنا نهادن یک سیستم جابجایی است که جذابیت شیوه های حمل و نقل نظیر پیاده روی ،دوچرخه سواری و استفاده از وسایل نقلیه عمومی را افزایش داده و تشویق نماید. پژوهش پیش رو بر اساس مطالعات اسنادی و کتابخانه ای در مورد موضوع و نیز روش های کیفی ، یعنی مشاهده و گفت و گو و مصاحبه با کاربران فضا به دست آمده است. در این راستا محقق به بررسی مفهوم "طرح جامع عابر پیاده" و "توسعه پایدار" پرداخته است و در نهایت نقش طرح جامع عابر پیاده ( نمونه موردی : بافت مرکزی شهرستان ملایر) در توسعه شهری پایدار مورد بررسی قرار داده و اصول پیشنهادی ایجاد عملیاتی سازی طرح مذکور جهت نیل به توسعه پایدار تبین گردیده است.

عابر پیاده ، حمل و نقل عمومی ، توسعه پایدار ، طرح جامع پیاده ، شهرملایر