محمود ذوقی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، ایران.
احمدرضا یاوری - دانشیارگروه برنامه ریزی، مدیریت و آموزش محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، ایران.
سید حسین بحرینی - استادگروه طراحی شهری، دانشکده شهر سازی، هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، ایران.
امیر هوشنگ احسانی - دانشیار گروه مهندسی طراحی محیط زیست، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران، ایران.

توسعه شهری به طور کلی با افزایش جمعیت و گسترش عرصه شهر همراه است. حضور فضاهای سبز و درختی در شهر و حفظ شرایط طبیعی بستر اکولوژیک برای سلامت محیط زیست شهرها به عنوان یکی از معیارهای توسعه پایدار شهری مطرح می باشد. از طرفی دیگر ارتباط حضور لکه های باز و سبز با ترکیب و توزیع خاص آنان و میزان ارتباط و اتصال آنها بسیار حاضر اهمیت می باشد. در سالیان اخیر از مهمترین اثرات کالبدی – فضایی توسعه شهری می توان به تخریب و تغییر کاربریهای فضاهای سبز و باز اشاره نمود. از هم گسیختگی به عنوان یک فرایند فیزیکی مطرح بوده که از دست دادن تولید زیستگاه، کاهش اندازه زیستگاه، و افزایش انزوا در لکه های زیستگاهی را شامل میشود. از دست دادن مستقیم زیستگاه، توسعه شهرک سازی و احیای اراضی جنگلی به زمین کشاورزی میتواند باعث از هم گسیختگی شود. این مطالعه در منطقه 5 تهران در دوره زمانی در سال های 1364 و 1388 انجام شد. در این مطالعه ابتدا پوشش زمین از روی تصاویر ماهواره لندست استخراج و سپس اقدام به کمی سازی متریک های سیمای سرزمین شد. در مجموع 9 متریک مرتبط با از هم گسیختگی فضای سبز شهری شامل AREA MN, SHAPE MN, PD, ENND MN,DIVISION, SPLIT, MESH and CONNECT انتخاب شد. نتایج تحلیل ها نشان داد طی دوره مطالعه تغییر محسوسی در مساحت فضای سبز منطقه مشاهده نشد اما بروز از هم گسیختگی در فضای سبز شهری منطقه غیر قابل انکار بود. علت این امر خرد دانگی، افزایش موانع، کاهش اتصالات و ارتباطات و سایر موارد می باشد. از همگسیختگی سبب کاهش کیفیت محیط زیست شهری و اختلال در عملکرد فضاهای سبز شهریمنطقه شده است. و باید با برنامه ریزی پیوستگی و اتصالات و ارتباطات و شکل لکه های فضای سبز منطقه مطالعاتی را با اصلاح ساختار سیمای سرزمین بهبود بخشید.

توسعه شهر، از هم گسیختگی، سیمای سرزمین، متریک، فضای سبز، ساختار،