رقیه ناصری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز

امروزه موضوع احیای بافت های تاریخی - مرکزی شهرها و توسعه پایدار آن به صورت یک مسئله مهم در برنامه ریزی های شهری درآمده است در طول دهه های گذشته اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده که افول ارزشهای اجتماعی ، فرهنگی ، بصری و کاهش کیفیت محیط شهری را در این بافت ها به همراه داشت در این مقاله تلاش شده است تا با بهره گیری از اصول نوشهر گرایی راهکاری را برای توسعه پایدار بافت تاریخی کشور که به عنوان سرمایه ارزشمند شهرسازی شهرهای تاریخی تلقی می شود ارائه گردد لذا در این باره از راهکار توسعه پیاده محور و از رویکرد نو پیاده گرایی به عنوان رویکرد اساسی تحقیق استفاده شده است که در این رویکردنو پیاده گرایی در بطن نوشهر گرایی قرار دارد و نوشهر گرایی خود زیر مجموعه توسعه پایدار شهری قرار می گیرد و دست آخر در این مقاله با اتکا به تجربیات جهانی به دنبال تحلیل این موضوع هستیم که آیاد پیاده سازی محورهای تاریخی می تواند با باززنده سازی فیزیکی و کالبدی بافت تاریخی و پیوند آن با احیای عملکردی و هویتی این بافت با ارزش شود.

نوشهر گرایی پایدار، توسعه پیاده محور، توسعه پایدار، بافت تاریخی