سیده سوده نجات - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین.

مهاجرت گسترده روستاییان به شهرها بویژه در کشورهای در حال توسعه،روند رو به گسترش شهرنشینی را سبب شده است.این روند به مرور زمان موجب رشد بی رویه شهرها به سمت پیرامون و رشد پراکنده شهرها گردیده و این در حالیست که به موازات رشد افقی شهر به سمت حومه و پیرامون ،برخی از اراضی در درون شهر رها شده و از روند توسعه باز مانده اند.اگر شهر ناسنجیده و بی برنامه توسعه یابد، بافت سالم شهری از هم گسیخته شده، از زمین های شهر استفاده مطلوب به عمل نیامده و بخشی از شهر به عقب ماندگی دچار گشته و در نتیجه انواع آلودگی های شهری بوجود می آید.لذا جهت جلوگیری از این عوارض ناسالم شهری که شهر را در جهت ناپایداری سوق می دهد تعیین یک نظام منطقی در توسعه شهری و راهکار توسعه زمین می تواند تا حدود زیادی به همه این نابسامانی ها خاتمه دهد. توسعه درونی یکی از راهکارهایی است که به منظور هدایت توسعه ی شهر در اراضی ای که در درون شهرها بلااستفاده بوده و از قافله ی توسعه عقب مانده اند توصیه می شود. اینگونه توسعه یکی از بحث های مرتبط با توسعه پایدار در محافل جهانی محسوب شده و با مطرح شدن سیاست های توسعه پایدار شهری،بسیاری از تحقیقات مربوط به توسعه ی شهری بر توسعه درونی متمرکز شده است و به معنی استفاده مجدد یا باززنده سازی اراضی یا بناهای درون شهری بوده که رهاشده ،خالی مانده و یا کاربری مناسبی ندارند و به عنوان بستر توسعه پایدار ایفای نقش می نمایند.با توجه به موارد ذکر شده در این مقاله سعی شده است که به معرفی رویکرد توسعه درونی در حوزه ی نگرش ها و نظریات مرتبط پرداخته شود و ضرورت بهره گیری از اراضی بلااستفاده برای دستیابی به توسعه پایدار شهری مورد بررسی قرار گیرد.

اراضی رها شده، اراضی بلااستفاده،اراضی قهوه ای،توسعه درونی ،توسعه پایدار