محمود قدیری - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران
صدیقه شاهی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران
صغری شهر بابکی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران

رشد بی رویه جمعیت شهری و افزایش مهاجرت به شهرها به ساخت و سازهای بدون برنامه ، گسترش مهار نشدنی شهرها، تمایز یافتگی های اجتماعی - فضایی ، توسعه ناموزون و ساخت اکولوژیک نابرابری منجر شده است. در این ارتباط ، با توجه به وضعیت مهاجرت و اثرات آن بر وضعیت مناطق مسکونی از جهات طبقاتی بودن در شهر بندرعباس تحلیل ساخت مسکونی این شهر ضروری است. در این راستا بر اساس چارچوب نظری تحقیق ، فرضیه پژوهشی چنین ارائه گردید: در شهرهای مرکزی دارای سرعت بالا در جمعیت پذیری و جذب جمعیت مهاجر با غلبه مهاجرین کم درآمد روستایی و غیر متخصص در صورتی که مدیریت شهری یکپارچه ای وجود نداشته باشد و نیز دسترسی به منابع اعم از فضا عمدتا از طریق عامل قدرت و رقابت (داروینیسم اجتماعی) صورت بگیرد ساخت منطقه مسکونی بصورت طبقاتی (بواسطه جدایی گزینی، افتراق اجتماعی - فضایی و اسکان غیر رسمی) شکل می گیرد. جهت آزمون فرضیه در چهار چوب روش تحقیق (توصیفی - تحلیلی) ، داده ها و اطلاعات مورد نیاز عمدتا از روش کتابخانه ای و با مراجعه به سازمان ها و نهادهای مرتبط نظیر مرکز آمار، شهرداری بندرعباس و معاونت برنامه ریزی استانداری جمع آوری گردید. تحلیل داده ها بر اساس روش های موریس ، آمار استنباطی و توابع GIS انجام شد. نتایج نشان داد که طبقه بندی حوزه های آماری شهر بندرعباس در سه سطح از نظر تفاوت در شاخص ترکیبی و نیز 7 شاخص منفرد دیگر از نظر آماری معنادار است. نتیجه اینکه مهاجرت در شهر بندر عباس باعث جداگزینی و افتراق مکانی مکانی و ساخت طبقانی گردیده است.

شهر بندرعباس، جدایی گزینی، ساخت مسکونی، اکولوژیک، مهاجرت