حضور پذیری فضاهای عمومی شهر : نمونه موردی پارک شیرین

فضای شهری بیشترین ارتباط را با مردم و محیط زندگی برقرار می کند و در نتیجه نقش بسزایی در هویت بخشی و احساس آرامش به شهروندان دارد امروزه ارتقا کیفیت محیط در عرصه ها و فضاهای عمومی شهر (فضاهای باز ، فضاهای شهری، فضاهای سبز) به منظور بالا بردن قابلیت حضور پذیری این عرصه ها در دستور کار طراحان شهری قرار دارد این افزایش قابلیت حضور پذیری از طریق غنی کردن تجربه حضور شهروندان در عرصه های عمومی شهر صورت میپذیرد حضور پذیری بهینه عرصه های عمومی از طریق زمینه سازی برای ایجاد خاطره ای فردی و جمعی لذت بخش ، شکل گیری تصویر ذهنی واضح، خوانا و مطلوب از حضور در عرصه عمومی را درذهن ناظران فضا موجب می شود همچنین پایداری توسعه فعالیت های انسانی مستلزم پایداری منابع اقتصادی ، زیست محیطی و برآوردن نیازهای انسانی است. پارک های شهری با ایجاد مکانی مناسب برای گذران اوقاتن فراغت و بهره مندی از هوای متبوع می تواند پتانسیل بالقوهای در جهت توسعه فعالیت های انسانی در نظر گرفته شود. البته پارک های شهری و کارکردهای آنها از دوران "فریریک اولمستد" تاکنون گسترش بسیاری یافته است اگرچه برای برخی پارک هنوز محل ورزش ، تفریح ، بازی و تفکر است برای عده ای دیگر یک محل مهم ملاقات و دیدار و مکان اجتماعی تلقی می شودو برای افراد بینوا و گرسنه مکانی برای خوردن غذا، خوابیدن و مسکن گزیدن به حساب می آید پارک شیرین کرمانشاه با وسعتی بیش از 10 هکتار با وجود موقعیت جغرافیایی ممتازش جاذبه چندانی برای مردم ندارد این در حالی است که حدود بیست سال پیش این پارک یکی از فضاهای سرزنده شهر بود ودر استفاده جاذب بازدیدکنندگان محلات مختلف شهر و حتی مسافرانی بود که به این شهر سفر می کردند . پژوهش حاضر بر آن است که با استفاده از دوروش اسنادی و میدانی به شناسایی عوامل موثر در ایجاد ضعف و قوت موثر بر حضور پذیری پارک شیرین به عنوان یک فضای سبز عمومی بپردازد.

Keywords:

فضای شهری , فضای عمومی , پارک , حضور پذیری