منصور حیدریان - کارشناس ارشدبیابانزدایی جهاد دانشگاهی واحدسیستان و بلوچستان
محمد نهتانی - استادیارگروه مرتع و آبخیزداری دانشکده آب و خاک دانشگاه زابل
پریسا رضازاده - کارشناس امورفناوری واحدپژوهشی دانشگاه زابل

دانش بومی تجربهایست که در طول زمان آزموده و با فرهنگ محلی و زیست محیطی یک منطقه سازگار شده است.خاصیت محلی بودن دانش بومی مبنایی برای پایه گذاری فعالیتهای علمی، جهت دستیابی به توسعه پایدار و عاملی برای بهره برداری در تولید محسوب می شود.اهمیت این دانش به اندازه ی است که برای سرمایه و نیروی کار قائل می شویم.دانش بومی در سیستان حائز اهمیت خاصی بوده، چون درطول سالهای متمادی نیاکانمان جهت شناسایی و بومی سازی پتانسیل های موجود منطقه و بهره برداری بهینه از آنها خصوصا بادهای 120 روزه تجربیات ارزنده ای را کسب کرده اند.اوج شکوفایی دانش مردمان این منطقه را م یتوان در اختراع آس بادها جهت آس کردن غلات مشاهده نمود.در این مقاله روش بهره برداری بومی از انرژی باد توسط سیستانیان در زمینه استفاده از آس بادها، بادگیرها، خارخانه ها، جابجایی تپه های ماسه ای و برداشت محصولات کشاورزی مورد بررسی قرار می گیرد

آس باد ، بادهای صدوبیست روزه ، خارخانه ، سیستان