بهنوش آذری مبارکه - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری در دانشگاه تهران. تهران، بلوار کشاورز.
محمد حبیبی سوادکوهی - پژوهشگر دکترای معماری در دانشگاه تهران. تهران، شهرک ژاندارمری.

توسعه، بهمعنای ارتقای کیفیت زندگی آدمی، امریست آرمانی ازبرای بسیاری از کشورهای دنیا؛ خاصه گونهی پایدار آن. انباشت فزایندهی افراد بشر، و بهتبع آن گسترش بیاندیشهی شاکلهی شهر، معضلاتی میآفریند که جهت پاسخگویی بدان، بهجای اشغال زمینهای طبیعی اطراف، میتوان از ظرفیتهای مستقر در بافتارهای تاریخی بهرهها برد. در قسمی از این استراتژی که میانآکندن نامندش، بهبود درون بر صدر مینشیند، و گونهای بسط درونزا را بهبار مینشاند. رویکرد انسانی به محلههای ارزشمند گذشته، مستلزم درک چالشهای اجتماعی و فرهنگی، و در گام پسین، کنشهایی کارا در رفع آنهاست. برخی از این موانع عبارتاند از: ضعف تعاون عموم و درنتیجه عدم تمایل آنان به طرحهای تعاملی پیشرفت مرمت، حضور مهاجران در پهنههای پیشین و تقلیل حس تعلق، و پراکندگی ناموزون جمعیتی. علیالاغلب - مداخلات صورت گرفته در عرصههای قدیمی ایران، رویکردی از بالا به پایین داشته، و با فقدان جامع یت لازم در مطالعات نخستین، کمرنگ بودن موضع مباحث سوبژکتیو بشری و الگوهای رفتاری در پیشنهادات مشروحه، و هم عدم عطف توجه به همیاری مردم و وفاق جمعی در فراشد پیشبرد، قاعدهبندی شده است؛ که این موارد، ازجمله دلایل اقبالمند و کامیاب نبودنشان به شمار میآید. نقش داشتن و تأثیرگذاری بیشتر شهروندان در برنامههای برنای شهری، لب لباب مفهوم مشارکت است، که شوربختانه در سالهای اخیر، از مرز تأمین اعتبار مالی طرحهایی که بهاقتضای ماهی ت سودانگارانهی خود، چونی را فدای چندی کردهاند، فراتر نرفته است. ایدهی ذیربط، ابزاریست ازبهر نفوس تا بدون اتکای اساسی به نهادهای رسمی، بر معضلات خویش چیره شده، و حاجاتشان را برطرف نمایند. حضور افراد مقیم در طرحافکنیهای محیطی، پیرامونی ثابت را در چرخهای متداوم نتیجه میدهد. نوشتار نحیف در دست، در راستای بررسی سهم ساکنان در نقشههای توسعه ی آتی، با خط کشیدن زیر متدولوژی بهرهگیری از تفکرات مخاطب در میانفزون ی محلهی جمالهی اصفهان اعم از مکانیابی ساختار تازه، تعیین عملکرد آن، و بهسامانی فقدانهای موجود بهرشتهی نگارش درآمده است.

راهبردهای بسط محیطی، دیالکتیک سازندگی و سرکوبگری، ساختارهای میانفزون، مشارکت مردمی، خشونت شهر