احمدرضا یزدانبخش - دانشیار، گروه مهندسی بهداشت محیط دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
سمیه رضایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

هدف: در بسیاری از نقاط خشک و نیم خشک شهری، رواناب های شهری ممکن به عنوان یکی از منابع آب قابل احیا و باارزش در نظر گرفته شود. در این تحقیق مشخصات رواناب های سطحی شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفت و با استانداردها و مقررات آب کشاورزی مقایسه شدند.روش ها‎: در این مطالعه سه مسیل اصلی (سرخ حصار، عمادآور، کن) انتخاب شد. دو سری نمونه به فاصله یک ماه از انتهای این رواناب های سطحی گرفته و به آزمایشگاه منتقل شدند. این نمونه ها جهت آزمایشات فیزیکی، شیمیایی و باکتریایی مطابق با استاندارد متد آنالیز شدند. نتایج: مطابق با استاندارد های پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست ایران برای استفاده مجدد از پساب به عنوان آب آبیاری، نتایج برای همه نمونه ها(کن، عمادآور و سرخ حصار)نشان داد که، غلطت آلاینده های (BOD5, COD)، TSS، کدورت و شاخص های میکروبی بالاتر از استاندارد بودند، بنابراین این خصوصیات نامطلوب هستند. پارامترهای دیگر مؤثر بر کیفیت آب برای آبیاری کشاورزی مانند pH، قلیائیت، کلراید، سدیم، پتاسیم، نسبت جذب سدیم(SAR)و درصد سدیم در محدوده مطلوبی برای استفاده کشاورزی بودند.نتیجه گیری: رواناب های شهر تهران متشکل از سرخ حصار، عمادآور و کن با جریان های قابل ملاحظه ای می تواند برای آب آبیاری به کار برده شود اما آن ضروریست که چندین فرایند تصفیه برای تطابق BOD5، TSS و کدورت با استاندارد ها به کار برده شوند. گندزدایی ایمن میکروبی این پساب ها خیلی ضروری است. اگرچه سایر پارامترها مانند فلزات سنگین و تعدادی آلاینده های سمی که در این تحقیق مورد مطالعه قرار نگرفت، باید بررسی شوند

روان آب های سطحی، کیفیت شیمیایی، کیفیت میکروبی، مصارف کشاورزی