تحلیلی بر کاربری اراضی شهری در کلانشهرها (نمونه موردی: کلانشهر اهواز)

هسته ی اصلی و عملی برنامه ریزی شهری، برنامهریزی کاربری زمین است، که نه تنها بیان کننده مقاصد یک اجتماع درمورد چگونگی استفاده از زمین می باشد، بلکه برای جهت دادن به توسعه شهری است. از اهداف آن تخصیص زمین بهکاربریهای گوناگون در سطح شهر به گونهای که دسترسی به آنها برای تمامی افراد ساکن در شهر به بهترین شکل وکمترین هزینه امکان پذیر باشد. جهت رسیدن به این اهداف ، برنامهریزی کاربری زمین در فرآیندی مشخص انجام می گیردکه از مراحل آن می توان به شناخت، تحلیل و پیش بینی اشاره کرد. هدف این تحقیق بررسی و تحلیل کاربری اراضی درشهر اهواز می باشد. روش این تحقیق توصیفی - تحلیلی است. روش گردآوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای است. نتایجپژوهش نشان دهنده این است که کاربریهای مسکونی، حمل و نقل و انبار، تجهیزات و تأسیسات شهری، کاربری ورزشیو صنعتی دارای شرایط مطلوب و حتی دارای مازاد می باشند کاربری های آموزشی ، تجاری و خدماتی، درمانی، فرهنگی،پارک و فضای سبز، مذهبی، و تفریحی و گردشگری براساس سرانه استاندارد دارای کمبود می باشند. به طور کلی در سطوحو پراکنش کاربریها در شهر اهواز تعادل وجود ندارد. همچنین براساس استانداردهای شورای عالی شهرسازی و معماری وجمعیت پیش بینی شده برای دو دوره 10 ساله و 20 ساله سطوح مورد نیاز کاربری ها برآورد شده است.

Keywords:

کاربری اراضی شهری , انتظام فضایی , سرانه های استاندارد , توسعه پایدار , شهر اهواز