یوسف مولایی - استادیار گروه روابط بین الملل حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
مهرناز مرزی نوحدانی - دانشجوی دکتری حقوق محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
آیدا مخترع - دانشجوی دکتری حقوق محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

رویکرد جدید به محیط زیست در قرن حاضر و در نظر گرفتن آن به عنوان یک جزء از منابع جهانی و نیاز ما به اجزایسازنده طبیعت که زمانی آنها را نادیده گرفتیم، اغلب مهم و غیرقابل پیشبینی است. با گذشت زمان برای درمان بیماریها یااستفاده از ژنهای مقاوم گیاهان وحشی در محافظت از محصولات کشاورزی در مقابل آفات، به طبیعت پناه می بریم. بهعلاوه، ارتباطات گسترده در میان اجزای مختلف تنوع زیستی، کره زمین را به زیستگاهی برای تمام انواع گونه ها، از جملهبشر تبدیل کرده است. سلامت ما و همچنین سلامت اقتصاد و جامعه انسانی ما به ذخائر مختلف حاصل از فعالیت ها یاکولوژیکی مختلف که بسیار ارزشمند بوده و قابلیت جایگزینی ندارند وابسته است. این فعالیت های طبیعی آنقدر متفاوتهستند که تقریبا نامحدود به نظر می رسندو همچنین لزوم حفظ آن با به کارگیری زیست فناوری از مهم ترین دغدغه هایبشر امروز است. تولید محصولات با صرف هزینه و انرژی کمتر، ضایعات اندک و از همه مهم تر، کمترین اثر سوء بر محیطزیست می تواند تاثیر شگرفی بر توسعه داشته باشد در حالیکه صدمات ممکنه برمحیط زیست وگونه ها ی موجود درطبیعت درحال مطالعه بوده وبرخی فعلاً به ذهن دانشمندات متصور نمی باشد. حال سیاستهای روشن وبرنامه های مدونوزمان بندی شده برای گسترش تحقیقات بیوتکنولوژی از فاکتورهای مهم پیشرفت علموم جدید محسوب می شوداز این رو براساس نظر اندیشمندان و دلسوزان جوامع بشری نیاز به قوانین رشد دهنده جهت ایجاد بستر مناسب جهتتوسعه وهمینطور کنترلی جهت کاهش صدمات احتمالی این فناوری مهم وضروری می باشد.

بیوتکنولوژی، حقوق بین الملل، محیط زیست، گونه، ژن