توسعه پایدار سواحل استان گیلان با تأکید برگردشگری

وجود زمینه ها و ظرفیت های بالای توسعه در مناطق ساحلی و نگرانی های بیش از حد جوامع بین المللی در خصوص تخریب زیست محیطی سواحل و همچنین گرایش فراوان فعالان اقتصادی به سمت حوزه های ساحلی، این سوال را در ذهن اندیشمندان و برنامه ریزان توسعه اقتصادی تداعی می کند که چگونه می شود برنامه درستی را بر پایه مؤلفه ها یاد شده برای توسعه مناطق ساحلی پیدا کرد که انجام آن نیز منطبق بر معیارهای توسعه پایدار باشد، راه حل این سوال را می توان در شناسایی درست و بهره مندی اصولی از ظرفیت های موجود در سواحل با استفاده از مشارکت مردمی جستجو کرد. از جمله ظرفیت های موجود در سواحل وجود بستر مناسب برای سرمایه گذاری در جهت توسعهگردشگری و استقرار سازمان های مردم نهاد مثل تعاونی های مرزنشینان در این مناطق می باشد که با دارا بودن سرمایه اولیه کافی و عضویت حداکثری ساحل نشینان در خود می توانند با ورودشان در فعالیت های اقتصادی سواحل، اوج مشارکت مردمی را نیز بدنبال داشته باشند که با تجمیع این ظرفیتها با رهبردهای جدید نهادهای دولتی در زمینه اولویت دادن به مابحث گردشگری سواحل نظیر ارائه تسهیلات ویزه برای این امر، می توان چشم انداز روشنی را با تدوین یک برنامه ریزی کارآمد مبتنی بر معیارهای توسعه پایدار برای توسعهاقتصادی سواحل متصور بود. در این تحقیق با استفاده از روش میدانی، اسنادی (تنظیم پرسشنامه و ...) و لزوماً جمع آوری داده های محیطی و تعاریف متغیرهای موجود، مرتبط با نقطه نظرات ذینفعان در محدوده مورد مطالعه (بخش مرکزی سواحل استان گیلان) سعی شده است تا مشخص گردد اولاً دیدگاه عمومی ساحل نشینان نسبت به وضعیت فعلی و ظرفیت های موجود در مناطق ساحلی چگونه است و ثانیاً کدام الگوی توسعه ای و با چه روشی منطبق با رویکردهای اجتماعی موجود بوده و از مقبولیت و ضریب موفقیت بالاتری برخوردار می باشد.

Keywords:

مناطق ساحلی , الگوی توسعه ای , بومی سازی , توسعه پایدار , گردشگری , رویکرد اجتماعی , تعاونی مرزنشینان