مجتبی صناعی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هرند

با توجه به وجود شهرهای تاریخی و مذهبی در کشور ایران مانند اصفهان، شیراز، یزد و غیره. بدون تردید طراحی معماری وتوسعه پایدار شهری در این گونه شهرها ضوابط خاص خود را داشته و با شهرهای نوساز و تازه احداث متفاوت است. شهر اصفهان با در برگیری آثار فاخر ایرانی- اسلامی همچون مسجد جامع، میدان نقش جهان، مدرسه چهارباغ، سی و سه پل و پل خواجو از مهمترین کانون های معماری و شهرسازی ایران به شمار می رود. بافت قدیم آن شاهکارهای معماری متعددی را در خود جای داده که توجه حفاظت از آن ها در ضمن برنامه ی توسعه ی شهری امری لازم و ضروری است. لذا با در نظر گرفتن شاخصه های فرهنگی و دینی در طراحی شهر، می توان اصفهان را به یک الگوی جهانی در ارتباط با توسعه مدرن شهری در ضمن حفاظت از ساختار تاریخی- مذهبی تبدیل کرد. در این پژوهش ما قصد داریم با بررسی عمیق تر و دقیق تر معماری شهر اصفهان با توجه به مزایا و معایب آن شاخصه هایی را جهت توسعه ی پایدار شهری بدون ایجاد آسیب بر بدنه ی تاریخی -مذهبی شهر ارائه کنیم. بدین منظور پنج طرح توسعه شهری اجرا شده در اصفهان مورد بررسی قرار گرفته و تحلیلی از معایب و مزایای آن ارائه می گردد.

توسعه پایدار شهری، شاخص های تاریخی- مذهبی، اصفهان، معماری و شهرسازی