اولویتبندی محلات شهری بر اساس میزان بهرهمندی از امکانات و تسهیلات شهری با بهرهگیری از روشTOPSIS ( مطالعه موردی : محلات منطقه یک اصفهان)

امروزه بخش زیادی از مراکز شهرها را بافتهای فرسوده و ناکارآمدی تشکیل میدهند که در روند توسعه درونزای محلات، به عنوان معضل اصلی توسعه مراکز شهری شناخته می شوند؛ اما میتوان این مناطق را با استفاده از راهکار توسعه میانافزای شهری به نوعی فرصت تبدیل کرد. یکی از معیارهای انتخاب پهنههای مناسب برای توسعه میانافزا دسترسی به امکانات و تسهیلات شهری است. در پژوهش حاضر به منظور سنجش محلات 11 گانه منطقه یک شهرداری اصفهان از نظر میزان دستیابی افراد ساکن به امکانات و تسهیلات مورد نیاز، ابتدا سرانه وضع موجود هر یک از افراد از کاربری های خدماتی وضع موجود شهر استخراج گردیده و سپس با بهرهگیری از روش تاپسیس، به ارزیابی هر محله پرداخته شده و نتایج به صورت سطحبندی محلات در سه دسته ارائه گردیدهاست. نتایج این سطحبندی به گونهای است که سه محله درب کوشک، صائب و عباس آباد در سطح برخوردار، پنج محله خلجا، شاهزاده ابراهیم، لنبان، بیدآباد و علی قلیآقا در سطح نیمهبرخوردار ( متوسط) و سه محله جوزدان الیادران، خرم و جامی در سطح کم برخورد ار (محروم) قرا ر گرفته اند. این نتایج حاکی از آن است که بین مح رومترین محله (جامی) و برخوردارترین محله ( درب کوشک) تفاوت قابل توجهی وجود دارد

Keywords:

بافت ناکارآمد , توسعه میانافزا , امکانات و تسهیلات شهری , روش تاپسیس