فیروز خسروی زند - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، گروه معماری
مصیب محمودیان درویشانی - مدرس دانشگاه، عضو گروه شهرسازی دانشگاه پیام نور شهرکرد

توسعه پایدار یکی از جامع ترین مفاهیم در همه زمانهاست. این مفهوم عنصر اصلی راهکار قرن 21 است. به دنبال آن معماری پایداریکی از جریان های مهم معماری معاصر است؛ جریانی که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات به وجود آمده عصر صنعت مدرن به شمار می رود. عصری که باعث شد معماری بومی که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم پیش می رفت، به دست فراموشی سپرده شود. عدم توجه به بنیادهای پایداری معماری سنتی ایران و عوامل گوناگون موثر بر آن، پیکری فرسوده و ناپایدار از بافت شهری به جای گزارده است. بدون شک پیشرفت تکنولوژی ضرورتی است که نمی توان از آن چشم پوشید، ولی این عامل نباید ارزش های مارا خصوصا در زمینه پایداری محیط زیست دستخوش مخاطره نماید. همگرایی و همسویی اصول معماری گذشته ایران با اصول طراحی پایدار اتفاقی و تصادفی نیست، بلکه پایداری، تدوام و استمرار مفاهیم و اندیشه های عالی معماری گذشته، گویای وجود چنین تفکراتی در گذشته معماری ایران است. در همین راستا می بایست راهکارهای فراموش شده در طراحی محیط مسکونی پایدار شناسایی شده و با به روز نمودن آن ها با توجه به تکنولوژی های موجود، از آن ها در طراحی ساختمان هایی پایدار استفاده نمود. بر این اساس از اقدامات موثر در زمینه بهینه سازی مصرف سوخت در ساختمانهای مسکونی و استفاده از انرژی های طبیعی، طراحی اقلیمی ساختمانها بر اساس اصول معماری همساز با اقلیم در هر منطقه می باشد. معماری بومی بوشهر، کاملا منطبق با شرایط آب و هوایی بوده و نشانگر هویت خاص منطقه خود می باشد ما سعی داریم در این مقاله با نگاهی به معماری گذشته ساختمان های مسکونی شهر بوشهر و تحلیل فنون و تدابیر بکار رفته در آنها به بررسی چگونگی پایداری در گذشته دست یابیم. امید هست این اصول سرمشقی شود برای توسعه پایدار در معماری آینده در جهت کاهش مصرف سوخت و راهگشای معماری امروز ما در طراحی گردد.

توسعه پایدار، دوره معاصر، رویکرد سنتی، معماری بوشهر، معماری بومی