پرویز بیات - استادیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد
مرضیه صادقی منش - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد
فرنوش رئیس زادگان - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد

در گذشته معماری سنتی ما ویژگی های غیرفعال زیادی داشت، که به خلق یک محیط مناسب دمایی در ساختمانها منجر می شد و آسایش حرارتی ساکنین خود را بدون نیاز به سیستم های گرمایشی و سرمایشی مکانیکی به بهترین نحو تامین می کرد. اما اغلب ساختمان های امروزی ما، فاقد این ویژگی های منحصر به فرد اقلیمی هستند که تامین شرایط آسایش آن ها، مستلزم صرف انرژی های تجدیدناپذیر زیاد و هزینه های گزاف خواهد بود. اکثر این تکنیک های غیرفعال نه تنها نیازی به هزینه اضافی ندارند بلکه، باعث کاهش هزینه ساخت نیز می شوند. به دنبال بحران نفت در سال 1970 میلادی و افزایش قیمت سوخت های فسیلی، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر رونق گرفت. باتوجه به پدیده گرمایش جهانی و تغییرات آب و هوایی تأمین انرژی پایدار جوامع بسیار حائز اهمیت می باشد. بر این اساس استفاده بهینه از انرژی های تجدید پذیرامری ضروری شمرده می شود، که مهم ترین آن، انرژی خورشیدی می باشد، چرا که دسترسی به آن آسان و مقدار آن نیز نامحدود است. ضمنا استفاده از انرژی خورشید هیچ گونه آلودگی برای محیط زیست ندارد و به همین منظور به نام انرژی سبز برای آیندگان نام گذاری شده است. در حال حاضر تکنولوژی سیستم های خورشیدی در جهان رو به پیشرفت می باشد. اما آنچه مطرح است، تبدیل این انرژی به سایر انرژی های متداول و مورد نیاز بشر است. یکی از الگوهای پایداری در معماری استفاده از انرژی های طبیعی و مصرف حداقل انرژی فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی است، که طراحی خورشیدی ساختمان گامی در جهت رسیدن به آن می باشد. در این مقاله علاوه بر معرفی روش های استفاده از انرژی خورشیدی به صورت سامانه های پویا و ایستا، به بیان فاکتورهای مهم در طراحی ساختمان های خورشیدی نیز پرداخته شده است.

سامانه های پویا، سامانه های ایستا، انرژی خورشیدی، طراحی پایدار