نوید پاک نژاد - دانشجوی دانشگاه علامه طباطبائی

وجود گستره ای وسیع و فراگیر از بافت های ناکارآمد و مساله دار در شهرها یکی از مهمترین مشکلات پیش روی مدیریت شهری است. فرسودگی واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای با سابقه و تاریخی ایران، تحت تأثیر آن قرار گرفته اند. بافت های فرسودهشهری صرف نظر از گونه های متفاوت آن محصول برخی کم توجهی های مدیریت شهری است که در طول زمان به صورت پهنه ای از شهر در آمده که فاقد پایداری و استحکام لازم کالبدی بوده دسترسی مناسبی برای خانه های آنها بوجود نیامده و از کمبودشدید خدمات رنج می برد. به همین دلیل با توجه به کیفیت پایین زندگی در بخش هایی از آنها،محل سکونت اقشار محروم و مهاجرانروستایی و بعضا غیر ایرانی شده و در نهایت به امکانهایی نا امن و با ناهنجارهای فراوان اجتماعی در پایین ترین سطح کیفیت محیطی تبدیل شده اند.ت وجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده است ، به گونه ای که سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندی و بازآفرینی بافت های مذکور مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نمودهاست. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالشهای شهرهای امروزی است، در راستای مداخله در بافت های فرسوده شهری شیوه های مختلفی چون اعطای تراکم تشویقی، بازسازی، تجمیع، بهسازی، نوسازی، توانبخشی مطرح شده است. این مقاله با بررسی شیوه های مختلف به دنبال راهکاری با مشارکت مردم و موفقیت آمیز برای بافت هایفرسوده است.

بافت فرسوده، کیفیت زندگی، رویکرد مداخلات، بازآفرینی، بهسازی، نوسازی