حکمروایی شایسته و مشارکت مردمی در توسعه شهر پایدار با تاکید بر ایران

در دو دهه اخیر شهرهای در حال توسعه با نوعی تناقض روبرو بوده اند، چالش هایی چون فقر، بیکاری، آلودگیهای زیست محیطی، بی عدالتی و... باعث ناپایداری آنها و فرصتهای جدیدی مانند کانون جذب سرمایه های جهانی، منبع اصلی تولید ناخالص ملی وپیشرو بودن در توسعه کشورها، باعث اهمیت آنها شده است. عدم توانایی رویکردهای تحمیلی و تزریقی سوسیالیستی و لیبرالیستی در کاهش مشکلات شهرهای در حال توسعه و پاسخ گویی به ابن تناقض باعث ظهور رویکرد حکمروایی شایسته Good Governce از دهه 0991 میلادی با تاکید بر شاخصهایی چون شفافیت و پاسخگویی، مشارکت پذیری، بومی گرایی و محلی گرایی گردید. از اینرو هدف این پژوهش مطالعه و بررسی رویکرد حکمروایی شایسته به عنوان الگویی مناسب جهت رسیدن به مدیریت مشارکتی و پایداری شهرهای ایران می باشد. روش تحقیقپژوهش روندی توصیفی، تحلیلی و تطبیقی- تاریخی مبتنی بر مطالعات اسنادی است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که شهرهای ایران با وجود انتخاب شوراهای اسلامی شهر در سال 0711 ه.ش در راستای حرکتبه سوی مدیریت مشارکتی و حکمروایی شایسته شهری، هنوز فاصله زیادی تا رسیدن به این الگو و الگوهای متداول در مدیریت شهری کشورهای توسعه یافته دارد و نیازمند به برنامه ریزی فرایندی و تدریجی می باشد.

Keywords:

حکمروایی شایسته , مدیریت مشارکتی شهرها , پایداری شهرها , شهرهای ایران