مهجبین ردائی - کارشناس ارشد برنامه ریزی _ مدیریت محیط زیست دانشگاه تهران،
مهشید ردائی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علم و هنر یزد

امروزه با تبعیت از الگوی کلاسیک توسعه و پیروی کورکورانه از مدل های کلیشه ای توسعه شهری که نسبت به شرایط وخصوصیات بومی بی اعتناست، نه تنها شرایط ناپایداری را در شهر پدید آورده ، بلکه ناپایداری خانه را به دنبال داشته است. یکی ازنتایج عمده تحولات عصر حاضر که در حقیقت عصر استیلای تکنولوژی و اقتصاد است، این است که انسان کاملا از طبیعت جدا شده و در مسیر ناپایدار قرار گرفته که قطعا به تخریب کامل محیط زیست و از بین رفتن شرایط زیست بر روی کره زمین منتهیخواهد شد. بام سبز یکی از رویکردهای نو معماری و شهرسازی است. که از آن می توان به منظور افزایش سرانه فضای سبز، ارتقاءکیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. بام سبز باهدف تبدیل فضای مرده پشت بام ها به یک فضای پویا ساخته می شود و در واقع اکوسیستمی زنده بوده که توانایی زیست مطلوبی را برای محیط شهری فراهم کرده و آن را بهره ورتر و پایدارتر میسازد. با توجه به اینکه هدف پژوهش حاضر مطالعه نقش بام سبز و همگرایی و همسویی آن با اصول پایداری می باشد، روش تحقیق توصیفی– تحلیلی با مطالعه کیفی است. در مسیر تحقیق جهت بازنگری نقش بام سبز در دستیابی به ابعاد محیط زیستی توسعه پایدار، در ابتدا به بیان پایداری، توسعه پایدار و ابعاد محیط زیستی آن پرداخته شده و سپس با روش تطبیقی، ابعاد محیط زیستی توسعه پایدار و بام سبز، مورد مقایسه و بررسی قرار گرفته اند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که ، بام های سبزشهری با بهبود کیفیت هوا، کاهش حجم فاضلاب سطحی، کاهش آثار جزایر حرارتی شهری، برقراری تعادل حرارتی در محیط داخلی و خارجی بنا، خلق زیستگاه طبیعی، تنوع زیستی و افزایش طول عمر بهره برداری از عایق بام، گام مثبتی در جهت بهبود کیفیت محیط شهری است. از این رو بام سبز به عنوان یکی از عناصر پایه معماری، همانند یک منبع و حتی بیش از آن ضامن استمرار منافع مهم برای پایداری طبیعت و توسعه انسانی است و به عنوان سمبلی از سازه های مصنوع ، به بهترین نحو ممکن در جهت ارتقاء و بهبود کیفیت محیط و هم راستا با ابعاد محیط زیستی توسعه ی پایدار عمل می نماید.

بام سبز، پایداری، توسعه پایدار، ابعاد محیط زیستی