جمال الدین دریاباری - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان
مریم فرح زاد - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان
سمیه محمدی - کارشناسی ارشد جغرافیا وبرنامه ریزی شهری – آمایش شهری دانشگاه پیام نور تهرا ن جنوب

نابودی بسیاری از منابع طبیعی، آلودگی محیط زیست و به خطر افتادن امکان حیات بر روی کره زمین به عنوان یگانه زیستگاه انسان و همچنین ناکارآمدی بسیاری از طرحهای توسعه منطقه ای و شهری که یکی از نتایج اجرایآنها تخریب منابع طبیعی و اثرات زیانبار بر محیط زیست بوده است، جوامع بشری را به سوی طرح توسعه پایدار سوق داده است باتوجه به کارکردهای آمایش سرزمین از جمله هماهنگی بین انسان، فعالیت و عرصه های طبیعی وساماندهی و نظامبخشی به فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی در سطح منطقه به نظر میرسد که برای دستیابی به توسعه پایدار که همانا غایت اصلی تمام برنامه ها میباشد، مطالعات آمایش سرزمین سر لوحه تدوین هر برنامه قرار گیرد. هرچند بخشی از این کاستی ها ناشی از شرایط طبیعی کشور است که امکان توسعه و توزیع عادلانه امکاناترا در کشور محدود می سازد اما بخش زیادی از آنها را می توان به سیاست ها و برنامه های گذشته و حال وناسازگاری آنها نسبت داد آما یش سرزمین بهترین ، ارزان تر ین و موثرتر ین راه جهت انجام توسعه پا یدار و حل مشکلاتتخر یب محیط زیست ، بازده ی اقتصاد ی و رفاه اجتماعی است.در این مقاله سعی شده ضمن اشاره کلی به سابقه آمایش سرزمین در کشور و ضرورت انجام مطالعات آمایش، جایگاه آمایش سرزمین در نظام برنامه ریزی کشورمورد بحث قرار گرفته و فرایندهای منطقی برنامه ریزی در ارتباط با سطوح مختلف جغرافیایی تحلیل شود.وبه این نتیجه رسیده که ما می توانیم با نگاهی علمی و دقیق به مقوله آمایش سرزمین از پرت انرژیهای کشور جلوگیری نماییم .

آمایش سرزمین،توسعه پایدار ، برنامه ریزی منطقه ای