کاربرد منطق فازی در ارزیابی تناسب زمین برای توسعه کالبدی سکونتگاه های شهری با استفاده از پارامترهای ژئومورفولوژی مطالعه موردی: شهر کرمانشاه و نواحی پیرامون

هدف ازاین تحقیق ارزیابی تناسب زمین برای توسعه سکونتگاه های شهر کرمانشاه میباشد. برای رسیدن به این هدف نقشه های توپوگرافی قدیم و جدید محدوده مورد مطالعه، نقشه های زمین شناسی، تصویر ماهواره ای لندست ETM ، نقشه محدوده شهرکرمانشاه، آمارهای اقلیمی و سایر اطلاعات مورد نیاز اخذ شد و با استفاده از منطق فازی در سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS نقشه های مربوط به محدودیت پارامترهای ژئومورفولوژی و طبیعی شهرکرمانشاه تهیه شد. شش پارامتر محدودیت زا یعنی شیب،ارتفاع، زمین شناسی، فاصله از رودخانه، تناسب خاک، کاربری اراضی، محدودیتهایی را برای شهرکرمانشاه ایجاد کرده اند . سپس هرکدام از شاخصها با استفاده از مدل منطق فازی استاندارد شده و در قالب رستر به صورت ارزشی از صفر تا یک درآمدهاند. بعد ازتهیه لایههای گامای فازی و ارزیابی آن با لایه کنونی شهر و در نظر گرفتن مناطق مخاطراتی مشخص شد که گامای 0/9بیشترین تطابق را با بافت کنونی شهر دارد. و در نهایت به 5 کلاس طبقه بندی گردید و مساحت طبقات بدست آمد. مساحت نواحی با محدودیت زیاد و بسیارزیاد با استفاده از مدل فازی49/6درصد از کل مساحت محدوده مورد مطالعه و مساحت نواحی با محدودیت کم و بسیارکم برابر38/38درصد از کل مساحت محدوده مورد مطالعه بوده است. ازنتایج بدست آمده از بررسی نقشه نهایی این است که: بخشهای شمال ، جنوب شهر کرمانشاه با محدودیت توسعه فیزیکی مواجه می باشد. از دیگر نتایج این تحقیق اینکه مناسب ترین مکانها برروی نقشه نهایی برای توسعه فیزیکی آینده شهرکرمانشاه، بخشهای شرقی و غربی محدوده تشخیص داده شده است.

Keywords:

ارزیابی زمین , توسعه فیزیکی , ژئومورفولوژی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , کرمانشاه , منطق فازی