ارایه مدل مفهومی در جهت ارتقا میزان تاب آوری در جوامع شهری با تاکید بر سوانح طبیعی

شهرها و مناطق شهری، نماینده سیستم های متراکم و پیچیده ای از خدمات به هم پیوسته هستند. به این ترتیب، آنها باشمار فزاینده ای از مسائلی که مسبب خطرپذیری بلایا هستند روبرو می باشند . از این رو پرداختن به هر یک از اینمسائل می تواند به عنوان بخشی از یک آرمان، راهبرد تلقی گردد تا شهرها را هر اندازه که باشند و هر هویتی که داشته باشند بیشتر تاب آور و قابل زندگی کرد. در این میان تاب آوری به عنوان 1- میزان تخریب و زیانی که یک سیستم قادر است جذب کند بدون آنکه از حالت تعادل خارج شود 2- میزان توانایی یک سیستم برای خود سازماندهی در شرایط مختلف است. علی رغم تمام توجهات و علایقی که به مقوله و مفهوم تاب آوری جوامع وجود دارد، تعداد کمی از مدلهای مفهومی در مورد تاب آوری وجود دارد که در مقیاس شهر کاربردی شده باشد. در این مقاله سعی شده است که با تعریفتاب آوری و تعیین شاخص های تاب آوری به معرفی چارچوب ها و مدل های تاب آوری شناخته شده پرداخته شود. هدف این پژوهش ارزیابی مدلهای مفهومی در جهت ارتقا میزان تاب آوری در جوامع شهری با تاکید بر سوانح طبیعی می باشد. دراین تحقیق از روش فراتحلیل استفاده شده است. این روش از ترکیب نتایج و استفاده از پژوهشهای انجام شده ی پیشین به عنوان واحد تحلیل برای کسب تصویری کلی و شفاف از یک موضوع پژوهشی می باشد

Keywords:

تاب آوری شهری , سوانح طبیعی , جوامع شهری , روش فراتحلیل , مدل مفهومی