مهدی مکوندی - مدرس و مربی آموزشیار دانشگاه جامع علمی کاربردی ایذه
امیر نوری سقائی - مدرس و مربی آموزشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایذه
زینب خدابخشی - دانشجوی رشته معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد ایذه

فرهنگ و تمدن هر نسلی نشات گرفته از آداب و سنن نیاکان و پیشینیان آن می باشد. پایه و اساس اجتماعی و فرهنگی واعتقادی هر ملتی ، ریشه در اعتقادات و مسائل فرهنگی و اجتمایی اجداد آن سرزمین دارد. یکی از مهمترین عناصر معماری کهجایگاه مهم و ویژه ای در فرهنگ معماری و آداب و سنن اجتماعی دارد، میل و مناره است که متاسفانه کمتر مورد توجه مورخان و اهل فن قرار گرفته است. منار یا مناره به معنی جای نور و نار و در اصطلاح بنایی است بلند و باریک که در کنار مساجد و بقاع متبرکه جهت اذان گویی یا به عنوان میل راهنما در کنار جاده ها، مساجد و کاروانسراها، مدارس و دارالضیافه ها احداث گردیده، بهعلت روشن نمودن چراغ یا آتش بر فراز آن جهت راهنمایی در شب، به مناره یا محل نور موسوم شده است. از آثار و علائم مناره های قبل از اسلام که تعداد بسیار اندکی از آن در ایران باقی مانده، چنین بر می آید که مناره با هدف راهنما بودن در دوران قبل از اسلام ساخته شده است. فن معماری مناره خصوصا در ایران بدون تردید با تغیراتی، ریشه در طرحهای معماری قبل از اسلام دارند، از اینرو و با استفاده از روش تحقیق توصیفی، مبتنی بر پژوهشی پیرامون تحول مناره، از صدر اسلام تا دوره سلجوقی با نگاهی بر پیشینه مناره در ایران که با تکیه بر گردآوری اطلاعات به روش اینترنتی_کتابخانه ای است به اهمیت و خاص بودن این شاخصه پرداخته که توجه به اهمیت این عنصر با ارزش در معماری سنتی ایران، موضوع مورد بررسی در این مقاله بوده که به سیر و تحول مناره از صدر اسلام تا دوران سلجوقی می پردازد

تحول ، دوران سلجوقی ، مناره ، قرون اولیه اسلامی