علی محمد ناصری - مدرس دانشگاه خرم آباد و بروجرد ، دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
لیدا احمدی فرد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد
مهدی نساری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد
وحید یوسفوند - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد

حرکت پیاده، قدیمی ترین شکل جابه جایی انسان از یک مکان به مکان دیگر می باشد، این جابه جایی از مهمترین ارکان زند گی محسوب می شود، زیرا احساس سرزند ی را در فرد برمی انگیزد. با شروع انقلاب صنعتی، اختراع وسایل نقلیه وگسترش شهرها به تدریج نقش عابر پیاده و الویت آن در شهربا کمرنگ شد. کلانشهر ابواز نیز از این امر مستثنی نبوده، غلبه فضاهای سواره برپیاده عرصه را بر بمگان تنگ نموده است. در سالهای اخیر مفهوم توسعه پایدار مورد تاکید و توجه صاحب نظران و مسئولین قرارگرفته است، زیرا این مفهوم مبتنی بر حفظ استاندارد بای سطح زند ی آینده است نسبت به آنچه که امروزه از آن برخورداریم. توسعه پایدارپیاده راه با نوعی از طراحی و برنامه ریزی شهری است که به مدیریت تمامی سطوح مدیریت شهری منجر می ردد و نیاز شهروندان رابدون به خطر انداختن نسل آینده تامین می رداند. لذا برنامه ریزان شهری در صدد بر آمدند تا با استفاده از مفاهیم توسعه پایدار راه حلی برای افزایش حس سرزند گی فضاهای شهری از جمله پیاده راه ها بیابند. روش تحقیق دراین مقاله بر اساس هدف کاربردی بوده و بر اساس مابیت از نوع توصیفی تحلیلی می باشد

پیاده راه ، توسعه پایدار، خیابان سلمان فارسی ، سرزندگی ، شهر اهواز